‘Iedereen heeft behoefte aan identiteit.’ Het is een waarheid als een koe en tegelijkertijd een volkomen loze clichéopmerking. Want wat is identiteit en hoe kun je er iets over zeggen dat hout snijdt? Mugmetdegoudentand voelde zich uitgedaagd en maakte de voorstelling Funzone, over de vraag wat identiteit is en wat het betekent. Het antwoord weten ze niet, maar lollig is het wel.
Het doel van deze avond is in vrijheid en veiligheid stilstaan bij het thema identiteit, zo verkondigen Marcel Musters en Minou Bosua met zalvende stem. Dat ieder vervolgens een eigen beeld heeft van wie hij is en hoe hij dat al dan niet vormgeeft, blijkt in de volgende twee uur. Behoren tot een groep – de actieven, de inactieven, de applausgeneratie, de gedragsgestoorde, de fraudeurs – bepaalt hoe je je eigen leven managet, aldus een af en toe hysterische Bosua. Tegenover haar behoefte aan zelfkennis staat Musters’ voorkeur voor rustige zelfacceptatie: het vinden van een plekje in jezelf waar alles en iedereen goed is.
Er tussendoor drentelt Dick van den Toorn wat ongericht rond, onder meer als gefrustreerde actrice die wanhopig zoekt naar erkenning door haarzelf en door haar publiek. ‘Je kunt me wel slaan maar je kunt me niet raken,’ roept hij uit na een tenenkrommende dramatische monoloog van een vrouw tegen haar moeder. Van den Toorns acteurskenmerk is zijn ongrijpbaarheid. Hij balanceert steevast tussen lief en irritant en suf en briljant en dat maakt hem uiterst geschikt voor de verbeelding van de penibele thematiek van Funzone.
Bosua, lid van het op zingeving gerichte cabaretduo De Bloeiende Maagden, en Musters, harde kern van Mugmetdegoudentand, geven steeds inhoudelijke pulsen aan het geheel. Grote onderwerpen zoals politiek, individualisme, kunst of gemeenschapszin, komen als op een op hol geslagen lopende band voorbij. De poging tot volledigheid levert een duizelingwekkende hoeveelheid scènes op en de spelers zoeken af en toe zichtbaar naar een rode draad in deze overvolle potpourri.
Maar gelukkig brengt de troef van de avond – de immense en hartverwarmende Baby Dee, een flamboyante Amerikaanse met poezelige stem en harde woorden – op tijd momenten van rust. Dee – die in een ver verleden man was – bedient de knoppen, speelt keyboard en harp en blijkt een geboren vertelster. Aandoenlijk is het verhaal over hoe ze haar mannenhaat overwon door als houthakker te gaan werken en prettig relativerend is ze als ze Bosuas behoefte om een beter mens te worden ter discussie stelt. Haar teksten zijn scherp (‘I’m a trendy girl, ain’t got no dick no more, I’m a white trash whore – why you so fucking uptight?’), maar haar uitstraling is moederlijk en troostend: iedereen wil het liefst als een soort grote amoebe tegen haar aan kruipen. Haar levenswijsheden zijn geen loze clichés en al verstaat ze de taal niet, ze verwoordt de kern van Funzone in helder Nederlands: ‘Jij bent niet belangrijk. De zon geeft licht, niet jij.’ Een prettig relativerende boodschap in een van egoïsme doordrenkte tijd.
(foto: Sanne Peper)
