Festival de Betovering bestaat dit jaar 25 jaar en valt samen met Halloween en Día de Muertos. Met als thema ‘geestig’ selecteerden ze Full HD van Doble Mandoble als openingsvoorstelling. Logisch, want hierin combineert dit magische circusduo humor en griezelen. In een nabije toekomst vormt een strijd tussen het origineel en zijn klonen de verhaallijn voor een aantal indrukwekkend ingenieuze goocheltrucs.

Voor veertigers in de zaal roept het kleine voorwerp op tafel mogelijk nostalgische gevoelens op: Nintendo’s allereerste Gameboy. Voor tweelingbroers Luis Javier en Miguel Angel Córdoba is het in Full HD de afstandsbediening voor alle technische snufjes in hun futuristische huis. Door te fietsen wekken ze energie op, die ze kunnen inwisselen voor upgrades. Zo installeren ze een supersterke arm en hele lenige benen. Zoals in een online game, zie je hun score op gebieden als ‘intelligentie’, ‘kracht’, of ‘behendigheid’ oplopen en soms ook afnemen.

De aankopen doen ze via een scherm dat ze zelf met gebaren kunnen aansturen en die ook nog een-op-een de energieopwekking bijhoudt van de fietser; alleen al die functionaliteit is op een podium bijzonder. Waar hebben ze eigenlijk die fysieke afstandsbediening voor nodig? Ach, zodat ze erom kunnen strijden waarschijnlijk.

De mannen zijn nauwelijks van elkaar te onderscheiden en daarvan maken ze handig gebruik. De één is kloon van de ander en bedoeld om te dienen, maar elke keer dat zijn baas de ruimte verlaat, speelt hij verlekkerd met alle snufjes van het apparaatje. Zoals Mickey in The Sorcerers Apprentice maakt het knechtje een knechtje voor zichzelf. Uit de ‘printer’ verschijnt tot ieders verbijstering uit het niets een paar voeten, de benen, de hele man – een geweldige goocheltruc.

In sessies die een mix zijn van acrobatiek en dans, buitelt het tweetal over elkaar heen in een gevecht om de afstandsbieding, of om een op hol geslagen bionische hand (denk aan ‘Thing’ van de Addams Family) tot de orde te brengen. Die choreografieën lijken op deze Nederlandse première wat voorzichtig, waardoor de vaart er niet echt inkomt. Ook tijdens omkleedmomenten van baas naar kloon, die weliswaar zijn ingevuld met ongein van het knechtje, ligt het tempo wat laag. De gebeurtenissen trekken hierdoor kabbelend aan ons voorbij en een echt mooie spanningsboog ontbreekt.

Dat neemt niet weg dat het geheel nogal ingenieus in elkaar zit, al die ongedwongen goocheltrucs in zo’n stevige futuristische verhaallijn, waarin ook nog de magie van de eeneiige tweeling perfect past. Droomt uiteindelijk de baas dat het monster dat hij heeft gecreëerd hem zal komen vermoorden, dan zien we zijn hoofd op een schaaltje rondlopen, terwijl zijn onderlijf levend en wel blijft spartelen. Alleen een tweeling kan die truc zo eenvoudig en overtuigend brengen – dat maakt een bezoek aan Doble Mandoble hoe dan ook uniek en de moeite waard.

Foto’s: Thassos rosalie vraagje gestuurd, verder klaar