Het is een prachtige nieuwe traditie die de Amsterdamse Stadsschouwburg heeft opgebouwd om met grote regelmaat buitenlandse voorstellingen te laten zien van internationaal furore makende theatergezelschappen. Forests is een coproductie van het Barcelona Internacional Teatre & Birmingham Repertory Theatre Company in samenwerking met de Royal Shakespeare Company.

Regisseur is de zeer gewilde Catalaan Calixto Bieito die wel de Tarantino van het theater wordt genoemd omdat hij een voorkeur voor shockerende beelden zou hebben. Daar was in het wat statische Forests niets van te merken. Net als Ivo van Hove in Romeinse tragedies, kiest Bieito voor een rigoureuze remix van het tekstmateriaal van Shakespeare. Waar Van Hove zich beperkte tot drie toneelstukken, gebruikt Bieito er wel twintig. Hij gebruikt ook sonnetten die deels muzikaal tot leven komen met gitaar, piano en zang wat een welkome afwisseling is van het spel.

Teksten van Shakespeare in Brits Engels krijgen extra glans. De Catalanen spreken soms ook Engels en doen dat verdienstelijk. Aan weerszijden van het toneel zijn de titels in het Nederlands te lezen. Dat is een hoogst ongelukkige keuze want als je de titels wilt lezen, zie je geen spel. Waarom geen projectie op de grote lege achterwand? Beeldend is de voorstelling niet spectaculair. De grote boom op het toneel wordt na enige tijd omhoog gehesen waarna een grote hoop aarde over het toneel wordt uitgestort. Hieruit ontstaat later een scène met lijken die refereert aan het schilderij De gefusilleerden van Goya, met wie Bieito zegt zich meer verwant te voelen dan met Tarantino.

Natuurlijk, veel scènes van Shakespeare spelen in het bos en in de teksten komen het bos van Arden uit As you like it en het bos van Birman uit Macbeth dan ook voorbij. Ook worden Midzomernachtsdroom, Timon van Athene en Titus Andronicus aangehaald. Het begin van de voorstelling is paradijselijk maar slaat al snel om naar hel en verdoemenis. Het verder duiden van de voorstelling is een hachelijke zaak en vereist ook nogal wat tekstkennis. Volgens Bieito maakt dit niets uit en draait het vooral om de kracht van tekst, beeld en muziek. Daarin blijkt de poëzie uiteindelijk het sterkst. Er gebeurt wel wat op het toneel, maar de symboliek daarvan is niet erg helder als je geen Shakespeareaan bent. Daar komt bij dat het bepaald storend is om maar half naar het spel te kunnen kijken om de teksten niet te missen. Het maakt Forests tot een wat moeizame ervaring.

(foto: Graeme Braidwood)