Vijf vormeloze hoopjes zwarte stof krioelen door het witgele zand. Alsof ze na een springvloed zijn achtergebleven, meegesleurd door de zee het land op en nu spartelen op het droge. Er klinken teksten, losse woorden, zinnen. In vele talen. Daar iets Italiaans, elders iets Portugees of Zwitsers.

Uit de stoffen omhulsels maken zich langzaam mensen los. De woorden krijgen een ritme, worden vervormd, lijken achterstevoren te worden uitgesproken. Ze worden muziek, hun betekenis – voor zover te doorgronden – verdwijnt en maakt plaats voor ritme. Teruggebracht tot pure klanken wordt het muziek. Staccato, net als de armbewegingen van de vijf performers.

Die vijf performers, later zes, van het Oostenrijkse dansgezelschap Liquid Loft, spreken de teksten niet zelf uit. Ze zijn allemaal uitgerust met een apparaatje dat via Bluetooth de klanken stuurt naar een kleine soundbar die ze tijdens Foreign Tongues bij zich dragen. Lipsynchroon begeleiden ze de woorden, op zich al een performance van formaat. Want er is geen houvast, de teksten worden gedubd, worden elkaars echo. Zo ontstaat een schitterende collage van beweging en stemmen.

Foreign Tongues, zoveel mag duidelijk zijn, gaat over communicatie en haar beperkingen. Over hoe het ambigue karakter van woorden, van taal. En hoe lichaamshoudingen de betekenis van woorden kan beïnvloeden. En andersom. Een simpele verandering van pose kan in een gesprek direct grote gevolgen hebben. Oftewel: wat is de wisselwerking tussen geluid en beweging?

De voorstelling speelt in een zandafgraving waar de kracht van de natuur zich weer eens laat gelden. Na het aarzelende begin, waarbij het publiek tussen de spelers ronddwaalt, speelt de rest zich af op het rulle zand. De machtige wolkenpartijen werpen schitterende schaduwen waardoor de voorstelling nog aan extra dynamiek wint. En die dynamiek is al zo overdadig. De zes dansers beschikken over lijven die op de vierkante centimeter hun ledematen hun wil volledig op kunnen leggen. Ritmisch of vloeiend, het is vaak onwaarschijnlijk feeëriek. Soms ogen de dansers als een groot onderwaterorganisme, als zacht deinende koralen.

Liquid Loft past de voorstelling overal aan aan de plaatselijke omstandigheden. Zo kan het gebeuren dat er tijdens Oerol onvervalst Fries klinkt, ‘uitgesproken’ door iemand met een Aziatisch uiterlijk. En eindigt de voorstelling met de eindeloos herhaalde tongbreker ‘de kat krabt de krullen van de trap’. Dat is de lichte, vrolijke kant van Foreign Tongues. De rest geeft vooral een inkijkje in de mysteries van de communicatie. Je snapt niet wat je hoort en toch begrijp je het.

Foto: Moon Saris