Het toonaangevend figurentheater Froefroe uit Vlaanderen laat zich weer lekker gaan in zijn nieuwste productie. Foetshie is een absurdistische kruisbestuiving van poppenspel en goocheltrucs uit het variététheater, overgoten met een typisch Belgisch-surrealistisch sausje.
Zoon rebelleert tegen vader. Het is een pittig – en herkenbaar – thema voor kleuters. De kleine Mario (een schalks poppetje) wil niet worden waartoe zijn vader hem verplicht. Hij wil geen trapeze-vedette worden zoals de familietraditie vereist. Mario knutselt liever en met zijn uitgeknipte sterretjes en vissen haalt hij magische toeren uit. Ze kunnen verdwijnen, foetsie, en ze verschijnen plots in andere gedaantes. En natuurlijk zal kleine Mario als een superheld zijn vader weten te overtroeven en hem klein krijgen. Circus Mario zal schitteren als een ster aan het firmament.
Mario’s rebellie speelt zich af in een circusentourage. We kijken niet vanuit de zaal naar het spel op het podium, maar schuiven op het podium aan bij de kassa, waar de oma-pop met de dikke borsten stempeltjes zet. Op de harde banken moeten we dicht tegen elkaar aan zitten. (Froefroe is ook door het grote publiek in Vlaanderen zeer geliefd, en razendsnel uitverkocht.) De kassa wordt een poppenkast, de rode gordijnen openen zich, in het klein zien we een trapezist rondzwieren, een geknipte ster knipoogt, de poppenkast schuift langzaam naar achteren en wij worden als het ware meegezogen in de magie van het circus.
Want toveren en goochelen staan in deze productie centraal. Tim Oelbrandt is de lichttechnicus van het gezelschap, en hij is ook een toptalent in de goochelwereld (meermaals kampioen van Vlaanderen, en geroemd in Europa). In deze productie mag hij zijn talent en kunde volop tentoonspreiden. Er zijn de nodige verdwijn- en verschijntrucs, balletjes rollen uit monden, menig vlammetje springt op, maar naast spectaculaire toestanden zijn er ook intiemere beelden van een zwevend ei, een choreografie van zachtjes tegen elkaar tikkende stenen, van baantjes trekkende sterren aan het firmament.
Er zijn momenten waarop je je afvraagt: ‘Hoe kan dat nu?’ Toch is menig goocheltruc ook doorzichtig, tot groot jolijt van het kleine grut. Komt daarbij dat in het figurentheater alles kan, en daardoor is de cross-over tussen poppenspel en goochelshow nog verrassender. Het wordt als een toverbal die telkens van kleur verandert. Het live toetsenspel van Leen Diependael maakt het lekker spannend. Tekst is er praktisch niet, hoogstens wat Italiaans klinkende jabbertalk. Alle aandacht gaat naar de beelden en het spel. De voorstelling die ik zag, was een week na de première. Die was goed ingespeeld (er gebeurt natuurlijk ook heel veel achter de gordijnen) en kende een speels ritme.
Theater Froefroe speelt heel graag grillig, grotesk, absurdistisch, bijwijlen surrealistisch, en soms best wel eng. Ook nu weer zorgen Marc Maillard en zijn ploeg spelers en manipulators daarvoor. De oma-pop kan plots een grote vissenkop hebben, compleet in een grote vis transformeren en dreigend naar het publiek zwemmen. Mario’s armen kunnen uitgerekt worden en zelfs van zijn lijf vallen. Vleugels nemen dan de plaats in. Uit een tovertas kan met de nodige rook menig object tot leven komen. Maarten Bosmans is het enige levende personage, maar ook hij wordt vaak een pop met extra lichaamsdelen die hem heel soepel en plooibaar maken om zijn luchtacrobatie te kunnen uitvoeren. Met zijn dolkomisch talent weet hij de bullebak van vader-trapeze-vedette toch sympathiek op de scène te zetten. Vader zal na een uur poppentheatergenot heerlijk ten onder gaan en plaats ruimen voor zijn zoon.
