Het publiek neemt plaats in ligstoelen onder een sprookjesachtig bladerdak van enkele bomen. De regen druppelt nog wat na, het is donker en de houding in de ligstoel dwingt de blik naar de onooglijke gevel van een hoog gebouw. Tegen die gevel aan hangt een groot, wit vierkant. Daarop zijn, in reliëf, vormen te onderscheiden: een driehoek, een rechthoek, een nog wat bredere rechthoek en een cirkel. Dan dimt het licht op het publiek en blijkt er een man op het randje van het vierkant te zitten.
Zijn benen bungelen over de rand. Behendig staat hij op en balanceert hij over de rand van het vierkant. En dan gebeurt er iets onverwachts: hij laat zich vallen. Maar hij valt niet. In perfect horizontale positie blijft hij steken, evenwijdig aan de grond die meters onder hem ligt. Doodkalm zet hij zijn stappen voort langs de volgende rand van het vierkant. Dan neemt hij een sprong en land op het oppervlak van het vierkant, alsof hij op de grond staat, alleen bevindt zijn grond zich in een hoek van negentig graden met de grond waarop het publiek zit.
Wat volgt is een adembenemend en ongrijpbaar relaas van beweging, videoprojecties en tekst. De Argentijnse choreograaf en theatermaker Rodrigo Pardo speelt in Flat met de abstracte begrippen van tijd, ruimte en perspectief. Die begrippen verliezen hun vanzelfsprekendheid letterlijk door het gekantelde speelvlak op duizelingwekkende hoogte, maar ook figuurlijk. Danser Yves Fauchon klimt en valt, zoekt en vindt evenwicht. Zijn gedachten klinken als voice-over uit de speakers. Projecties veranderen de abstracte vormen van zijn speelvlak in een kamer met bed, tafel, toilet en aanrecht. Maar ook in een versteende massa of een diepe draaikolk. En in die telkens wisselende ruimte voelt Fauchon zijn gedachten vallen, worden herinneringen aan zijn kinderjaren net zo werkelijk als het hier en nu, en worden waanideeën gelijkwaardig aan de realiteit.
Deze voorstelling lijkt een ode aan ‘de val’, aan het verlies van begrip en waarheid. ‘Loslaten is aanlokkelijk,’ klinkt de gedachte van Faucon al vrij in het begin. En dan komt alles langs dat daarbij kan horen: angst, berusting, twijfel en vrijheid. Soms in beeld, soms in dans, soms in tekst. Het levert een wonderlijke, beeldschone voorstelling op. Zoals mijn buurvrouw in het publiek het kernachtig verwoordde: ‘Hij is een acrobaat en een filosoof en hij danst de dans van het leven.’
Foto: Vincent Lucas
Yves Fauchon
auteur: Rodrigo Pardo (maker)
choreografie: Rodrigo Pardo
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
Iedereen vraagt steeds naar haar verhaal, wie ze is, waar ze vandaan komt, waarom ze hier is, wat ze heeft meegemaakt, waarom die rare naam. Vooral instanties willen dat weten, administratie, nieuwe contacten. Met ‘Fuck it!’ schreeuwt ze haar ergernis daarover uit. De vraagt blijft. (meer…)
Noralie Jansen en Willeke de Boer spelen twee verpleegsters die elkaar hebben ontmoet als collega’s in verzorgingstehuis de Wegflat (aan de flatweg). Zij vertellen het publiek het verhaal van bejaarde bewoners Willem en Ella. De twee personages worden door Jansen en de Boer gespeeld met prachtige handpoppen. (meer…)
We moeten smartphone, horloge en andere hinderlijke bagage afgeven, voordat we in groepjes naar de kelder van het grote SCHUNCK Museum kunnen afdalen en daar langs en tussen grote witte kubussen en ruimtes kunnen dolen. ‘Don’t enter’, ‘Don’t open’ staat er bij de schuifdeuren. Na een tijdje worden die plakkaten verwijderd en geven de ruimtes hun geheimen prijs. (meer…)
De setting doet haast absurd aan. De bejaardenflat in betonhoogbouw die als locatie dient voor Flat van het jonge Utrechtse gezelschap Als De Beren Komen staat bijna helemaal leeg. Als ook de laatste bewoners hier weggaan wordt het pand neergehaald en vervangen door nieuwbouw. (meer…)
