Aanstormend Theatercollectief De Gestampte Meisjes timmert sinds 2015 aan de weg. Esmée van Liere, Ymke van Hoof en Thenera van der Pluijm volgden alle drie een kunstopleiding en leerden elkaar kennen in Utrecht. Ze behaalden in voorbije jaren halve finales van Cameretten, het Leids Cabaretfestival en deden mee aan Fringe. Met deze tweede avondvullende voorstelling, die eind 2018 als kerstspecial van Werkplaats Theater Walhalla in Rotterdam ontstond, gaan ze nu het land in.

De drie mooie, frisse, jonge meiden staan met veel energie en zwaaiende haardossen in strakke glimmende pakken synchroon dansend op het podium. We zijn te gast bij een ‘Magic Show’. Up tempo muziek schalt uit de boxen, gelikte, korte choreografietjes, goocheltrucs en mindfucks volgen elkaar in gestaag tempo op.

Een grote kist, een kastje met gordijntjes, een plank die ondersteund door één stoel in de lucht blijft zweven. Er worden meisjes doorgezaagd en doorgesneden, er wordt vervaarlijk gezwaaid met messen, priemen en zwaarden. We zien kaarttrucs, een hilarisch nummer waarin Van Liere de gedachten van het publiek blijkt te kunnen lezen, er is veel onbekommerde, aanstekelijke vrolijkheid.

Er mislukt nu en dan een truc, maar gelukkig beschikt Van Lieve over ‘magische krachten’. Ze is in staat het publiek in slaap te hypnotiseren. Wanneer het publiek slaapt geeft dat de meisjes de gelegenheid een gemaakte fout op te lossen, te kibbelen over hoe dat te doen, en daarna weer blijmoedig verder te gaan met de Magic Show.

Gekibbeld wordt er veel, steeds opnieuw worden hardop hun twijfels over de show en hun diepere gedachten achter de glamour en glitter uitgesproken. Van Hoof past door haar omvang tot haar spijt haast in geen enkele goochelkist. De slanke Van der Pluijm zou ook weleens gewoon lelijk willen durven zijn en op haar bek willen gaan. Van Liere zou het liefst de mensen gewoon verpletteren zonder dat ze de hele tijd dramaturgische statements hoeft te maken. Wanneer de problemen tijdelijk zijn uitgepraat of gladgestreken wordt het publiek weer wakker gemaakt.

Na drie kwartier is het pauze. De meisjes zien geen andere oplossing, want per ongeluk is het publiek weggetoverd. Of onzichtbaar gemaakt, dat weten ze niet zeker, maar daar hopen ze tijdens de pauze achter te komen. Wanneer het publiek na de pauze terug is, ‘en gelukkig is er ook niemand weggelopen’ aldus Esmée, herbegint de voorstelling. Ogenschijnlijk hetzelfde als tijdens de opening, maar met kleine verschillen. De meisjes praten niet synchroon, vertellen niet unisono hetzelfde gekunstelde positieve verhaal voor de bühne, maar dit keer één voor één hun eigen, eerlijke verhaal. Er volgen ook nieuwe conflicten en tien minuten voor het einde ontspoort de voorstelling. Van der Pluijm wil niet meer, Van Hoof loopt af, en Van Liere raakt in paniek en tovert het publiek snel in slaap.

Een jong, aanstormend theatercollectief dat uit drie energieke, sympathieke podiumpersoonlijkheden bestaat kan een potje breken. Hun spelplezier spat er aan alle kanten af en hun enthousiasme is aanstekelijk en bezorgt ook het publiek een vrolijke avond. Maar de strakke dansjes, ruzies en uitgesproken kwetsbaarheden worden op een bepaald moment een herhaling van zetten en duren te lang. Wanneer Esmée het publiek aan het einde van de voorstelling uiteindelijk wakker maakt, staan de meisjes alle drie in koud werklicht in hun ondergoed. Onopgesmukt, ontdaan van alle make up, haarstukken, nepwimpers, glitter, glamour en buitenkant. Het is een spannend slotbeeld, waar we lang op hebben moeten wachten, dat voelt als een begin van een verhaal in plaats van als een einde.

Foto: Salih Kilic