Het lijkt een onmogelijke opdracht: maak van een bioscoophit die iedereen allang heeft gezien een overtuigende voorstelling. Matteo van der Grijn, Loes Haverkort en Sytske van der Ster lukt dat. Ze spelen de toneelbewerking die Fatal Attraction-scenarist James Dearden zelf maakte. De toneeltekst is geactualiseerd en Dearden gooit nog een spannend schepje bovenop het horrorscenario dat hij schreef voor de film uit 1987. Dommelgraaf & Cornelissen brengt met Fatal Attraction een boeiende voorstelling met een verrassend slot.

Daan is een geslaagde advocaat, met in zijn kielzog echtgenote Elisa en dochtertje Ellen. Als vrouw en kind een weekendje naar oma op het platteland gaan, drinkt Daan een glaasje met vriend Jimmy in de nieuwe hotspot van de stad. Daar treft hij de verleidelijke Alex, met wie hij na een spontaan etentje in bed belandt. Alex mag dan spannend zijn, ze doet direct al vreemd. Haar gekte ontwikkelt zich gaandeweg tot een web waarin Daan volledig verstrikt raakt.

Op een decor dat niet meer is dan een podium op het podium ontwikkelt zich een driehoeksverhouding waarvan de wettige echtgenote zich niet bewust is. Daan wil helemaal geen blijvende buitenechtelijke relatie, maar Alex zet al haar nagels in hem en – wat erger is: in zijn hele leven. Hoewel de aantrekkingskracht tussen Daan en Alex niet helemaal vanzelfsprekend is, is de scheve schaats die Daan rijdt begrijpelijk: echtgenote Elisa is een beetje tuttig en knap burgerlijk, gesteund door een bemoeizuchtige moeder die altijd gelijk wil hebben (Marian Mudder). Fatal Attraction mag dan bedoeld zijn als een expliciete waarschuwing tegen vreemdgaan, dat Daan zich laat verleiden is niet onwaarschijnlijk. Niet duidelijk is waarom Daan niet gewoon het hele verhaal opbiecht aan zijn Elisa. Verder dan ‘Ze vermoordt me!’ komt zijn uitleg niet.

‘Krijg jij altijd je zin?’ vraagt Daan aan zijn sekspartner. ‘Meestal wel, ja’: Loes Haverkort is sterk als de verleidster Alex. Aanvankelijk is ze vooral geschift en wispelturig, maar op den duur is haar handelwijze zo gek nog niet, haar manier van denken niet onredelijk. Loes Haverkort maakt een wanhopige vrouw van vlees en bloed van Alex. Matteo van der Grijn als de overspelige advocaat schakelt van een macho lefgozer naar een kwetsbare en gebroken man.

Louis van Beek maakte een verdienstelijke vertaling van het toneelstuk van James Dearden. In deze tijd van sms en e-mail is zo’n buitenechtelijke relatie nog veel opdringeriger aanwezig dan in 1987. Regisseur Paula Bangels zorgt voor een drupje humor om te voorkomen dat de voorstelling te zwaar en te zwart wordt. Zo maakt ze van Daans kameraad Jimmy (Kevin Hassing) een plezierige comic relief aan wie Daan zijn daden, twijfels en frustraties kan opbiechten. Sytske van der Ster zet een naïeve maar ook dwingende echtgenote neer, gekleed in een rozig meisjesjurkje. Marian Mudder als de schoonmoeder van Daan voelt aan haar theewater wat er speelt. Zij is vinnig en geestig tegelijk.

Doordat Dearden deels afwijkt van zijn eigen filmscript, blijft het verhaal spannend en voorzien van onverwachte wendingen. Dankzij de driehoek van machismo, verleidelijkheid en onschuld bij de hoofdrolspelers wordt de fatale aantrekkingskracht geloofwaardig.

Foto: Joris van Bennekom