Als een gevallen spreeuw ligt een danseres op haar rug, beweegt eerst alleen een vinger en dan een hand rond haar gezicht. Langzaam volgen vanuit haar armen steeds meer paniekerige bewegingen. Haar armen laten haar over de grond kronkelen. Soms ligt ze even helemaal stil. Uitgeput lijkt ze, voordat ze opnieuw probeert omhoog te komen.

Zo opent Fall of a sparrow, een choreografie van Joost Vrouenraets die hij maakte voor ‘The Square Recordings’ van Scapino Ballet. Bij The Square krijgen jonge choreografen de kans om met professionele moderne dansers eigen werk te creëren. Voor deze online editie zijn de stukken speciaal bewerkt voor video, en gefilmd op bijzondere locaties.

Fall of a sparrow is gemaakt in een grote cilindrische capsule van het Discovery Museum in Kerkrade, waar je eigenlijk niet in of uit kunt. Als kijker voelt het alsof je je eveneens in de hermetisch afgesloten ruimte bevindt. Het camerawerk bestaat uit veel close-ups en is dynamisch. Daardoor voelt het alsof we meebewegen door de ruimte en zo een onderdeel van de groep dansers zijn. We zien een close-up van een paar voeten, zien deze omhoog uit beeld verdwijnen, terwijl we klapperende vleugels horen.

Er zitten veel repeterende bewegingen in Fall of a sparrow, die doordat ze begeleid worden door een hoorbare ademhaling zorgen voor een fijne flow en ritmiek. De duetten zijn een spel van actie en reactie. De manier van bewegen is terug te leiden naar Vrouenraets’ tijd in het Béjart Ballet Lausanne, de stijl doet veel denken aan het werk van de Franse choreograaf.

De kostuums hebben iets weg van een schooluniform. De zware schoenen maken klikkende geluiden op de vloer. Eenvoudige muzikale tonen en geluiden volgen de bewegingen en de ritmiek van de lichamen: het geluid van de ademhaling, het slepen van de schoenen over de vloer en lichaamsdelen die elkaar raken. De muziek van Loran Delforge klinkt veelal onheilspellend en draagt bij aan een gespannen sfeer. Halverwege de voorstelling, zwelt de muziek aan en wordt melodieuzer. De bewegingen worden sneller, paniekerig.

Spreeuwen kunnen alleen vliegen als ze naar beneden vallen. Als ze eenmaal op de grond liggen, kunnen ze niet meer omhoogkomen al blijft de vogel het angstig proberen. Het doet denken aan de huidige pandemie; we zijn noodgedwongen op de grond gegooid en paniekerig met onze vleugels aan het klapperen om weer omhoog te krabbelen.

We zien in Fall of a sparrow afwisselend solo’s en duetten, geen groepswerk. Het duet van dansers Lennart Huysentruyt en Nico Amenduni trekt de aandacht door de precisie waarmee hun synchrone bewegingen worden uitgevoerd. Ze bewegen zich voornamelijk over de vloer, komen even omhoog, vallen vervolgens weer op de grond. Ze bewegen zich als één geheel, lijken niet zonder elkaar te kunnen en zich aan elkaar vast te klampen. Amenduni danst vervolgens door met Sana Sasaki, de flow van dit duet is nog soepeler. Op het einde zien we de vijf dansers voor het eerst allemaal tegelijk in beeld. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en sluiten de voorstelling sterk af.

Wellicht heeft het te maken met de zenuwen, maar als choreograaf komt Vrouenraets een stuk beter uit de voeten dan als spreker. In het voor- en nagesprek staart hij naar de vloer en komt afwezig over. Het is ook de vraag in hoeverre hij nog gezien kan worden als de jonge maker, waar ‘The Square’ zich op richt. Vrouenraets danste jaren bij het Béjart Ballet Lausanne en richtte daarna zijn eigen gezelschap, het Gotra Ballet, op. Maar meer werk zien van deze choreograaf willen we zeker!

Foto: David Peskens