Fakking triest! van TEN Producties is een voorstelling over hoe om te gaan met eenzaamheid en isolatie. Vanuit de belevingswereld van tieners Robbie (Sebastiaan de Bie), CJ (Ziggy Knel) en Zola (Susannah el Mecky) wordt op een kwetsbare en herkenbare manier uiting gegeven aan grote complexe gevoelens van eenzaamheid. 

‘Ik weet niet wat het is: thuis’, zegt Robbie tegen zijn vrienden op het verlaten pretpark waar zij samen werkten voor het werd gesloten. ’s Nachts kruipen ze door een gat in het hek naar binnen om op hun vaste plek te chillen. Op hun eigen manier worstelen ze allen met hun gevoelens van verveling en eenzaamheid. Robbie uit zijn emoties door dingen te slopen, CJ door zich te storten in zijn schoolwerk en Zola door steeds bezig te zijn.

Op het toneel zien we de ravages van het vroegere Snake City. Op deze verlaten plek beginnen de diepe gevoelens van eenzaamheid en isolatie letterlijk een stem te krijgen. Robbies gevoelens en kritische stem in zijn hoofd manifesteren zich in een de vorm van een rondlopende das. Nadat de grote stromen mensen het pretpark hebben verlaten, hebben de dieren en de natuur deze plek steeds meer overgenomen. Dit lijkt symbool te staan voor de eenzaamheid van Robbie. De stem in zijn hoofd wordt steeds luider en maakt het moeilijker voor hem om te functioneren.

Wanneer hij alleen is, wordt hij geconfronteerd met zichzelf. De voorstelling geeft inzicht in de belevingswereld van veel jongeren die kampen met eenzaamheid en isolatie. In de context van de pandemie en vooral de nasleep hiervan laat deze voorstelling zien welke gevaren veroorzaakt worden door een gebrek aan perspectief. Van de een op de andere dag sluit Snake City zonder vooruitzicht over wanneer en of het weer open zal gaan. Zola, Robbie en CJ kijken er naar uit dat het weer opengaat en dat ‘alles weer is zoals het was’.

Vanuit hun verschillende invalshoeken op bijvoorbeeld depressie en eenzaamheid bieden zij een alternatief bij een vaak uitzichtloze situatie. Ze praten over hun situatie en proberen meer met elkaar te delen over hoe zij zich voelen en over de negatieve gedachten die soms in hun hoofd voorbijkomen. Hierbij wordt belicht hoe eenzaamheid vaak van buitenaf niet te zien is.

Met authentieke taal en herkenbare personages laten de veelbelovende jonge makers Nita Kersten (regie) en Maxine Palit de Jongh (tekst) een kwetsbaar en eerlijk portret zien van de belevingswerelden van deze jonge tieners.

Foto: Yan Kei Lo