Iedereen op het toneel kijkt blij en vertederd naar het kleine wezen, de pasgeborene die door zangeres Karima El Fillali wordt binnengedragen. Eindelijk, lijken hun gezichten te zeggen, een nieuw begin, terwijl ze dichter om het kleine leven heen drommen. Maar danseres Sofiko Nachkebiya blijft bevangen door een lichamelijke onrust. Haar linkerhand vliegt steeds naar haar oor, om daar vervolgens met het gebaar van praten als een krabbetje zijdelings van weg te bewegen. Wat zeggen die woorden die zij probeert op te vangen?  

De voorstelling FAITH, die zaterdag tijdens Julidans in de grote zaal van ITA in première ging, is gemaakt door drie choreografen: Roni Haver, Khalid Benghrib en Guy Weizman. De dansers zijn deels in dienst van Club Guy & Roni en deels van Benghribs gezelschap 2k_far.

De dans is hedendaags, waarin nu eens de klassieke opleiding van een danser doorschijnt en dan weer de sprongen uit een Lila-ritueel van de Gnawa opduiken waarmee kwade geesten worden uitgedreven. Choreografisch gebeurt er veel in gelijktijdig gedanste trio’s, kringdansen die als een bloem opengaan doordat dansers hun benen hoog naar achter strekken, en solo’s die de uiteenlopende karakters van de dansers benadrukken.

FAITH biedt sowieso een enorme dichtheid aan maakkracht, met naast de dans ook geweldige op de Noord-Afrikaanse Gnawa gebaseerde muziek, live gespeeld door HIIIT, modulair synthesizer specialist Max Frimout en musici van 2k_far en gezongen door de Nederlands-Marokkaanse Karima El Fillali.

De voorstelling is met die dichtheid een ketel waarin de druk af en toe zo hoog oploopt dat je vreest voor een ontsporing. Zoveel talent dat op je af dendert, zoveel lichamelijke, muzikale en beeldende tekens te lezen, en daarbovenop kent FAITH een heftig onderwerp. Het geloof – of beter gezegd, religie – is een onderwerp dat de wereld maar blijft verdelen met oplopend antisemitisme, moslimhaat en oorlog.

Dat is eindeloos verdrietig.

En daar raakt de voorstelling ook aan, met een deel waarin de dansers met indrukwekkende kromme sprongen en plotse valpartijen een barre tocht door een woestijn maken. Maar het woord faith heeft naast ‘religie’ ook betekenis buiten de instituten om; geloven is ook een daad van overgave, die sprong in het diepe voorbij de nood aan bewijs, of dat nu het godsbewijs is of het bewijs dat een zaak of een mens het verdient om in te geloven. En de muziek verleid je in deze voorstelling om precies die sprong te wagen. De dansers en muzikanten gaan daarin voor, gekleed in hun crèmewitte gewaden, op zoek naar nieuwe manieren, nieuwe rituelen, om zich verbonden te voelen.

FAITH is overdonderend en groots. De avond kent mooie momenten in zowel muzikaal als dansend opzicht. Maar ik verliet de zaal met een overvol hoofd en het gevoel dat ik het gebeuren niet helemaal heb kunnen doorgronden.

Foto: Andreas Etter