Exhausting space, de nieuwste voorstelling van Iván Pérez, vormt een onbedoeld, maar interessant tweeluik met de voorstelling It’s like a large animal deep in sleep van Marina Mascarell, die vorige week op CaDance in première ging. Beide dansmakers zijn Spaans en ex-NDT’er, beide halen het publiek naar het toneel en beide gebruiken simpele artefacten om de malaise in (en van) de huidige maatschappij aan de kaak te stellen. Bij Mascarell waren het vijftig dozen, bij Pérez staan er voor aanvang minstens evenveel zwarte, ogenschijnlijk massieve eieren op het toneel.

Danseres Nina Botkay heeft de eer zich als eerste door dit duistere eiermijnenveld te mogen manoeuvreren, als een doorgewinterde Twisterspeler. Ze loopt letterlijk op (nou ja, naast) eieren. Daarna worden de eieren als een kader om het toneel heen gelegd. Heel rigide zijn deze grenzen overigens niet. Te pas en te onpas lopen de dansers in en uit de door zichzelf opgelegde omheining. Eén ei blijft na de herindeling over, waarmee Christopher Tandy jongleert zonder te jongleren. Heel indrukwekkend is dat natuurlijk niet, maar het ei zorgt nog wel voor een onverwachte verrassing (die ik niet zal verklappen).

Ook hier worstelen drie dansers (Botkay, Tandy en Pérez zelf) met een hunkering naar contact in een steeds contactlozere wereld. Als motten om een vlam cirkelen ze om elkaar heen, zonder elkaar aan te raken. Zelfs als ze verder van elkaar gescheiden worden houden ze elkaar nauwlettend in de gaten. Het zijn de ‘followers’ van social media. Of ‘stalkers’ zoals danser James O’Hara ze in It’s like a large animal… noemde.

Het eerste fysieke contact tussen de drie dansers is agressief: Pérez en Botkay storten zich op de weerloze Tandy, die tegelijkertijd onderuit wordt gehaald, wordt ingehouden en afgewezen. Wanneer Botkay verdwijnt doet Pérez er – als überbullebak – nog een schepje bovenop. Zijn gemanipuleer blijft overigens niet onbestraft. Wanneer ook Tandy weg is, ligt Pérez alleen te creperen in een hypnotiserend stukje dans. Wanneer de laatste stuiptrekkingen zijn weggeëbd, leggen Tandy en Botkay een lijn van zwarte eieren om het bewegingsloze lichaam, als een variant op de witte krijtstrepen bij een plaats delict.

Exhausting space heeft een begin, een midden en een einde en drie ijzersterke dansers, maar echt spannend wil het helaas niet worden. Dat vooral de danstrio’s allemaal net iets te lang doorgaan helpt waarschijnlijk ook niet mee. De zwarte eieren zijn visueel een mooie vondst, maar worden niet optimaal geütiliseerd. Waarom een begrenzing maken als niemand zich er iets van aantrekt? Waarom niet meer verrassingen zoals het eerder genoemde ‘verrassingsei’?

Het slotakkoord neigt naar het zoetsappige, de catharsis verschijnt uit het niets (of we moeten na het plaats delict in het hiernamaals beland zijn). De eieren komen samen, de dansers ook. De dans wordt steeds harmonieuzer en meer sereen – niemand valt meer buiten de boot! – maar mijn blik dwaalde af naar mijn horloge, terwijl ik me afvroeg of ik misschien toch nog een trein eerder zou gaan halen.

Foto: Robert Benschop