Doublebill toont het werk van vier talentvolle jonge makers, ze gingen aan de slag met de spelers en dansers van Theatergroep DOX. Exact en Tanz ist auch Sport zijn beide voorstellingen met een conceptuele invalshoek, absoluut verfrissend werk dat smaakt naar meer.

De afgelopen tien jaar overspoelde de televisie ons met de ene na de andere talentenjacht, ook de dans deed het goed met maar liefst vijf verschillende wedstrijdprogramma’s. De bekendste daarvan, So you think you can dance, doet het nog altijd goed. In Tanz ist auch Sport neemt het jonge theatermakersduo Bram Jansen en Ryan Djojokarso dit gegeven onder de loep. Was dans vroeger vooral een vorm van expressie en communicatie, ofwel kunst, veel dans draait tegenwoordig om prestatie en competitie. Hoe dicht liggen sport en dans bij elkaar? Het duo vroeg het zich oprecht af en zette zijn bevindingen uiteen in een glasheldere choreografie.

Gekleed in sportieve outfit komen negen dansers op, hun handdoeken worden in een lange lijn voor op het toneel gelegd. Na een paar slokken van het flesje water wordt de rest van de inhoud over het hoofd gegoten. Het zijn de  openingsrituelen van Tanz ist auch Sport, daarna mag de groep aan de slag. Op een dwingende beat volgt een intensieve en eindeloze reeks passen. Het tafereel heeft veel weg van een zware stepstraining.

Tegenover de geordende passen van de dansers zetten Jansen (twee jaar geleden afgestudeerd aan de regieafdeling van de Toneelacademie Maastricht) en Djojokarso (oudgediende van DOX) een helder doordacht lichtplan met in de hoofdrol een computergestuurde bewegende lamp die een voortdurend  contrast biedt aan de ruimtelijke patronen van de dansers. Gebeurt er nog iets in dit stuk, vraag je je af als de springende dansers na ruim dertig minuten al door diverse dieptepunten zijn heen gegaan en het zweet van hun lijven gutst. Het wordt allemaal ingelost aan het einde. Geestig is de reactie van het publiek, dat spontaan joelend van de stoelen springt, alsof het zo is geprogrammeerd.

Ook Exact is gemaakt door een duo, net als Bram Jansen studeerde Suze Milius en Stefan Jakiela twee jaar geleden af aan de Toneelacademie Maastricht, hun afstudeervoorstelling Tickle me pink was al eens te zien in Tweetakt. In een tafereeltje van groen gras met lage heg bouwt een groep individuen aan een merkwaardig landschap waarin eerst één voor één allerlei objecten worden geplaatst en daarna ook mensfiguren. Vanachter de heg komen de spelers op, steeds keurig getimed, met een bos touw, een stapel hout, een gril of bestek. Elk object wordt bij de naam genoemd, zo ook een jongen gekleed in een gele korte jurk. Hij blijkt een meisje en wordt als zodanig in het gras geplaatst.

Als alle zeventien kleurig geklede spelers in het landschap staan, lijkt de voorstelling even de weg kwijt. Maar die is snel teruggevonden als de hoofdrolspeler van de barbecueparty onder begeleiding van een aantal rituele liedjes zelf aan het spit wordt geregen. Milius en Jakiela bedienen zich van abstracties, die uitstekend te volgen zijn, ook voor een jongerenpubliek.

Consequent en verfrissend is het werk van beide duo’s. Spannend dat een gezelschap als DOX  kiest voor zulke conceptuele denkers. Dat belooft wat voor de toekomst.