Jawel… Vijf sterren staan hierboven. Dat is veel. Vier van die sterren zijn voor Jochem Myjer zelf en zijn nieuwste spektakel Even geduld aub! Die vijfde ster is voor de medische wetenschap. Voor zijn artsen en verpleegkundigen in het Leids Universitair Medisch Centrum en het revalidatieteam, die hem wonderlijk snel weer op de been hielpen. Ere wie ere toekomt.
Oké, voor de enkeling die het is ontgaan: Jochem Myjer, ras-entertainer en Neerlands troetel-adhd’er, had een tumor in zijn nek. De tumor werd nét op tijd ontdekt, voor hij grote, blijvende schade kon aanrichten. Na een operatie van dertien uur was het onding verwijderd en na onderzoek bleek het goedaardig. Maar Myjer lag dagenlang zonder enig gevoel in zijn lijf in het ziekenhuis en het was nog maar de vraag of hij ooit weer zou kunnen lopen, laat staan het podium weer kon opklimmen.
Voor de vreugde van het weerzien is elk theater nu te klein. Er is dit seizoen op de reguliere manier geen kaartje meer te krijgen. Het is alsof hij in honderden gespreide armen valt. Het is bijna voelbaar dat iedereen hem eens lekker tegen de borst wil drukken als hij als een duveltje uit een doosje uit een metershoog borstbeeld van hemzelf tevoorschijn springt en zo blij als een kind op zijn verjaardagsfeestje zijn gasten begroet. Met allereerst een portie tumor-humor. Dan hebben we het maar benoemd. De grootste lof gaat daarbij uit naar de anesthesist die het voor elkaar kreeg hem dertien uur onder zeil te houden.
Wat volgt is één groot feest met dwaasheden, onzin op een stokkie, dansjes, raps, kabaal, imitaties van bekende Nederlanders, een stukje muziek van Enrique Iglesias waarin hij laat horen dat de zanger in elk lied een kikker nadoet, verhalen hoe hij thuis het bed verschoont en de afwasmachine uitruimt, een les ‘hoe word je een musicalster’, zijn ontmaagding, liedjes om bij te lachen (een snoeihard slaapliedje) of vertederd bij te glimlachen (zoals een hitsige ode aan stewardessen en een vrolijke smeekbede aan zijn vriendin dat ze niet bij hem weg kan en mag).
Het schiet alle kanten op. En je volgt hem, ook als het af en toe ontaardt in ‘K3 voor volwassenen’ en je je afvraagt ‘waar gáát dit over’ en ‘waar komt dít nou weer vandaan?’ Het doet er niet toe, je bent al reddeloos verloren. De chaos die hij samen met regisseur Jos Thie tot op de centimeter nauwkeurig heeft uitgestippeld, is ónweerstaanbaar. En dat wordt nog eens versterkt door de techniek, belichting en de schitterende projecties op dat metershoge witte borstbeeld waaromheen en waarop zich de hele voorstelling afspeelt.
De absolute meerwaarde van Even geduld aub! zit in de momenten waarop Myjer passages voorleest uit het dagboek dat hij bijhield in het ziekenhuis en daarna. Dan blijkt hoe hij in deze kakofonie de totale controle heeft en de hele zaal ook muisstil kan laten zijn. De fragmenten zijn het cement van de voorstelling. Ze zijn waarachtig en ze ontroeren, met als hoogtepunt het fragment over zijn thuiskomst en het weerzien met zijn twee kinderen. De theatermaker heeft kennisgemaakt met een keerzijde van het leven en is daar gelouterd uitgekomen. Lang en vrolijk zal-ie leven.
(foto: Jaap Reedijk)
Ik ben ook geweest bij z’n voorstelling. En het was geweldig, hij staat er alsof die nooit is weg geweest. Geweldig, en z’n verhaal heeft ook nog is een boodschap. Geniet van elke minuut die je hebt, het kan met 1 klein ding veranderd zijn.
En geloof in jezelf, de wilskracht is erg belangrijk..(althans dit heb ik als boodschap eruit gehaald)
Ik was er bij in Almere, de recensie klopt. Bovestaand stukje deed de voorstelling in vogelvlucht voorbij komen en ik kon weer genieten.
Ik zou ook zo’n recentie op twitter zetten als ik zo’n show gemaakt zou hebben.
Mag dus ook je 1-na-laatste-tweet zijn over ‘Even geduld aub!’.
Je show was gewoon de beste ooit en dat mag best worden gezegd/geschreven. Hopelijk tot snel Jochem!!!!
Gisteravond de eerste van 3 voorstelling gezien in Hardenberg, top, lach en een traan op het eind. Wat een fantastische show, gaat dit zien. Indien er een vervolg komt op deze serie voorstelling, immers alle kaarten zijn al weg… Dank voor deze beleving!!
Eigenlijk is alles al gezegd. Onvoorstelbaar met welke energie Jochem dit doet. Maar daarnaast ook oog voor zijn publiek. Aan het einde van de show in Tiel loopt hij de zaal in en geeft een 82 jarige in het publiek een presentje, geweldig. Het einde van de show is een tranentrekker: zijn dochtertje zingt ” lang zal papa leven” na terugkomst uit het ziekenhuis, onder het motto “als je het niet kunt zeggen, zing het dan” .
Een uitverkochte Jupilerzaal gisteravond in Breda, dat komt niet zo vaak (meer) voor. Maar Jochem Myjer verdient het! En er zal niemand van de ruim duizend aanwezigen zijn geweest die niet met een voldaan gevoel naar huis is gegaan. Bewondering voor de verbluffende techniek maar nog meer bewondering voor de prachtige balans tussen emotie, humor , muziek, dans (nou ja) en vele rituelen op het podium. Platte, herkenbare grappen , afgewisseld met prachtige liedjes en gevoelige fragmenten uit zijn ziekenhuisdagboek. Bijna een voorrecht om in de zaal te zitten! Complimenten voor deze man, die m.i. Freek, Youp en zelf Bert Visscher in zijn schaduw zet! Originaliteit van begin tot eind en dat is al een prestatie op zich !