Met houtskool tekenen ze woorden op papier. Wie geen Duits verstaat, heeft pech. Loulou Hameleers en Gerty van de Perre zingen namelijk Bertolt Brecht. In Es lebe BB is Duits de voertaal, naast dat beetje Engels aan het begin van de voorstelling. In ruim een uur zingen de dames heel wat nummer van de beroemde Duitse (toneel)auteur, liederen die al dan niet zijn gecomponeerd in samenwerking met Kurt Weill.

Wie Brechts muziek associeert met sigarenrook, opkringelend rond lampen in halfduistere cafés, zit wat ongemakkelijk te kijk bij deze performance. In fel wit licht staan de stoelen tegenover elkaar opgesteld, een reep papier op de vloer ertussen. Hameleers en Van de Perre lopen daar blootsvoets, krijt of microfoon de hand. Ze zingen helder en zuiver – soms solo, soms samen – en kijken je recht in de ogen. Houtskool knarst onder hun voetzolen, dan gaan ze zitten en kijken afwisselend naar elkaar en hun publiek.

In regie van Saskia Mees is het een strakke performance geworden: de liedjes zijn uitgekleed en weer opgebouwd, ingekleurd met fysieke acts. Vervreemdend is het ook – Brechtiaans nieuwe stijl, zou je bijna zeggen. Deze stijl komt wellicht voort uit de achtergrond van de dames, beiden mede-oprichter van het uitgesproken muziektheatergezelschap Club Gewalt. Een goede vondst is de focus die in de voorstelling is aangebracht: uit het grote oeuvre van Brecht kozen Hameleers en Van de Perre hoofdzakelijk voor liederen over vrouwen, worstelend met het leven. Vrouwen die kinderen baren in een wereld waarover ze twijfelen. Vrouwen die leven en overleven in begin twintigste-eeuws Duitsland. Deze liedjes, zoals het prachtige ‘Nanna’s lied’, kennen sterke personages die Hameleers en Van de Perre in hun zang laten weerklinken en fysiek belichamen.

De relatie tussen de liedtekst en het toneelbeeld is vaak erg vrij, en valt af en toe niet helemaal lekker op z’n plek. Dan lijkt de noodzaak van zo’n hoekig-confonterende choreografie onvoldoende aanwezig, doet het zelfs afbreuk aan de stemmen die samensmelten of over elkaar heen buitelen. Daarbij komt dan nog dat het Duits niet altijd even goed is, de Nederlandse tongval soms hinderlijk of woorden worden verhaspeld. Gelukkig drijft Es lebe BB op de sterke theatrale persoonlijkheden van de twee performers en op hun stemmen die de personages kleur geven. Dat hier en daar een woord niet helemaal lekker van een tong rolt, in dat felle licht, vergeef je al gauw.

Foto: Salih Kilic