Niet alleen de muziek is prachtig, maar ook het spel is erg goed in de voorstelling Enkele Reis. Handig hebben de makers van de talenten van de drie musici gebruik gemaakt en ze tot hoofdpersonen gemaakt van een modern sprookje.

Said El Abboudi speelt prachtig het opgewonden standje Zakaria of Zacky, de mocro die wil scoren bij de chicky’s met merkkleding en non-stop grappen maakt. Want ‘een goede grap is een stukje geluk’. Tegenspeler Hamda Belgaroui speelt de wat introvertere Mo, de Marokkaanse jongen die door teleurstellingen steeds meer wrok koestert naar de samenleving: ’Je krijgt maar één kans en als Marokkaan zelfs geen een.’ Tussen en naast hen is er Sara, gespeeld door Sanae Casita. Zij probeert de boel bij elkaar te houden, want ze proberen met z’n drieën met hun muziek door te breken.

Niet alleen qua karakter, ook wat de muziek betreft, zijn de spelers perfect op elkaar ingespeeld. De beats van Zacky, de raps van Mo en de zang van Sara maakt ze samen concurrerend met elke Nederlandse inzending van het Songfestival. Wanneer ze andere manieren zoeken om door te breken besluiten ze te gaan vloggen. Want ‘met een goede vlog kun je bakken met geld verdienen’. Hun vlogs zijn op een scherm op het toneel te volgen en laten nog meer hedendaagse straatcultuur zien.

Hun samenwerking krijgt het zwaar te verduren. Mo is boos omdat hij is ontslagen nadat op zijn werk de kas niet klopte en de verdenking op hem als Marokkaan viel. Zelfs de rasoptimist Zacky krijgt het moeilijk als hij zich realiseert dat Sara hem alleen als broer blijft zien en hem verder niet ziet staan. Als hij voor zijn vlog een meisje aanspreekt op straat wordt hij later door haar vader in elkaar geslagen. Tegenslagen, krenkingen en onmogelijkheden doen de twee jongens in hun schulp kruipen en zich afzetten tegen de rest van de maatschappij. ‘Tweederangsburgers die proberen te overleven en elke dag te horen krijgen ‘we moeten jullie niet’.’

Wie in het goede blijft geloven is Sara. Haar pleidooi voor vriendschap, teleurstellingen te boven komen, voor de kracht van verhalen, van samen muziek maken, het komt samen in een prachtig lied (‘Ik leef’). Ze weigert op te geven, ze blijft zich kwetsbaar opstellen en ze blijft geloven in het goede van de mensen en hopen op een goede afloop. Sanae Casita ontstijgt hier met haar Arabische zangmelodie de aardse akkefietjes en relationele beslommeringen. Haar zingen gaat omhoog tot hemelse hoogte en grijpt tegelijk terug op haar pure levensvreugde waarvan ze weigert afstand te doen.

De voorstelling Enkele Reis past goed in een project om radicalisering tegen te gaan. Voorstellingen met een ‘boodschap’ zijn soms naïef in hun eenduidigheid en eenkennigheid. Regisseur Karim El Guennouni en tekstschrijver Jenny Mijnhijmer hebben dat gedeeltelijk ondervangen door realistische streetwise karakters en door professionele en beslist niet kinderachtige muziek. Het verhaal blijft echter een sprookje. En bij sprookjes is er altijd de hoop op een goede afloop, een afloop die in het echte leven nog weleens op zich laat wachten.

Foto: Kate Davies