Luchtacrobatiek, dans en interactieve digitale projecties; al sinds twintig jaar creëert het Australische gezelschap Stalker visueel en fysiek theater, aanvankelijk vooral op locaties buiten, maar de laatste jaren ook in de theaterzaal. Met Mirror mirror stond Stalker in 2009, net als nu met Encoded, in de grootste tent van festival Noorderzon. De uitgangspunten van de disciplinevermenging klinken veel belovend, maar echt spannend theater brengt Stalker niet. 

Drie gestaltes lichten op in het donker. Via een minuscuul projectiescherm dat met een constructie in de vorm van een vlinder is verbonden met hun lichaam worden ze verlicht, eerst rood, daarna verschijnt er een grafisch spel in zwart en wit. Het is alsof in de Romeotent een ufo is geland met buitenaardse wezens, vooral als de projectie ook hun gezicht ‘bemaskert’. Maar al gauw verdwijnen de mysterieuze vlindertypes en verschijnen er dansers van vlees en bloed. Niet zomaar natuurlijk, want de dansers van Stalker zijn niet alleen getraind op de vloer, het zijn ook luchtacrobaten. Met behulp van touwen lopen ze dwars over de achterwand, waar hun bewegingen de achtergrond van pixels beïnvloeden.

De vormgeving is leidend in Encoded. Het 3D-decor, dat grafische uitgangspunten kent, beïnvloedt de choreografie en andersom. Behalve een landschap van pixels en wilde krassen is er ook een getekende trekkenwand, die op momenten wordt uitvergroot en daardoor de achterwand van het toneel optisch in beweging brengt. Tegenover deze projecties staat het lichaam in al zijn symmetrie. Er zijn duetten en kwartetten, zowel op de vloer als in de lucht. Er wordt gespiegeld, verdubbeld, maar het is allemaal zo uitgelezen en voorspelbaar dat Encoded al snel verveelt.

Interessanter zijn de dansante delen in het tweede deel van Encoded, waarin de dansers meer lichaamscontact met elkaar hebben en er een flow ontstaat doordat zij zich vrijer kunnen bewegen. Verlost van de dwingende interactie met de projecties en het touw zijn hun bewegingen natuurlijker. De gymnastische oefening maakt dan plaats voor iets wat dichter bij de emotie ligt doordat er een beetje ruimte komt voor de persoonlijkheid van de dansers zelf. Dat is een verademing, want in grote lijnen zitten de dansers van Encoded vooral gevangen in de vorm, die wellicht iets sensationeels heeft maar ook vlak, koud en afstandelijk is.

De zaal kon het waarderen, maar sec gezien is Encoded een uiterst magere dansvoorstelling met weinig spanning. De slaapverwekkende soundscape – dat kan echt beter – droeg ook niet erg bij. Het klinkt allemaal erg spannend, digitale 3D-projecties, maar moderne middelen kunnen ook dodelijk zijn.

Foto: Matthew Syres