Regelmatig kijkt werkster Emma (Ingeborg Elzevier) meewarig en enigszins dommig het publiek in. Dan wordt het haar toch allemaal wat te veel met die rare baas van haar. Die baas (Bram van der Vlugt) was ooit twee maanden minister maar iedereen is hem alweer vergeten. Terwijl hij toch zulke goede ideeën had. Dus haalt hij zijn Grote Gelijk maar bij zijn werkster in wie hij een enigszins minderwaardig wezen ziet, maar die wel bereid is naar zijn goede ideeën te luisteren.
De komedie Emma’s feest werd door toneelschrijver Flip Broekman speciaal voor Elzevier en Van der Vlugt geschreven. Dat is te loven, want er is voor oudere acteurs nauwelijks repertoire en het is altijd fijn om spelers van het kaliber van Elzevier en Van der Vlugt met zoveel plezier te zien doen wat ze zo goed kunnen: spelen.
Desondanks is Emma’s feest geen geslaagde productie geworden. Daarvoor weet de voorstelling te weinig wat ze wil zijn: een gemakkelijk te versnaperen komedie, een maatschappelijke schets over de verhouding tussen rijk en arm of een karakterstudie van twee oudere mensen die zich niet erkend voelen. En omdat het dat alledrie te weinig is, is het het allemaal niet. Met haar wat dommige houding en platte accent is de Emma van Elzevier wel een goed komediepersonage, maar is daarin volkomen misplaatst naast het meer gelaagde portret van een knorrige en miskende nouveau riche van Van der Vlugt.
Het chantageplotje waarin Emma’s kleinzoon de oude baas onder druk zet, is onbenullig. Een komedie zou daar mee wegkomen, maar waarom speelt Wouter de Jong die kleinzoon dan als een licht labiele cynicus die in opstand komt tegen de hoge heren? Daarmee wordt teveel een aanzet tot diepgang gegeven die niet wordt waar gemaakt. De rol van kleinzoon speelt De Jong overigens voortreffelijk en hij brengt samen met Van der Vlugt nog een hele spannende confrontatie tussen twee machtswellustelingen. Daar is overigens weer niets komisch aan, wat dus weer een lelijk contrast is met de simpele goedmoedige Emma.
Door het rammelende script en de op vele benen hinkende invulling daarvan blijft Emma’s feest onbevredigend. Maar het is goed om te zien dat we van Van der Vlugt nog niet af zijn. En dat we van Wouter de Jong hopelijk nog meer gaan zien.
