[Em]brace

In [Em]brace van choreograaf Sanne Clifford delen drie vrouwen de dansvloer. De nadruk van de performance ligt op de overgave aan een val. Ook het opstaan, elkaar de hand toereiken, of jezelf toch behoeden voor de naderende impact, spelen een belangrijke rol.

De theaterzaal wordt langzaam licht. Gecentreerd op de speelvloer staan drie lijven dicht tegen elkaar. In triangelvorm deint het trio zacht heen en weer. Minieme bewegingen vanuit de knieën worden steeds zichtbaarder. De zwaartekracht trekt hun lichamen opzij. Wanneer de een valt, trekt de ander haar omhoog via haar middel. Dan, de blikken strak op een vast verdwijnpunt in het publiek, bewegen ze zich trefzeker richting de eerste rij.

Cliffords choreografie verplaatst zich over het hele podium. Wat dicht bij elkaar begint, breidt zich uit naar weids opgezette driehoeken. De danseressen, eerst los, maar later ook in duet en trio, kijken geregeld van elkaar weg, maar vinden elkaars blik telkens terug. De mimiek verschuift gedurende de performance van ietwat afstandelijk en koel, naar tintelende nieuwsgierigheid, gevolgd door warme interesse. Vervolgens begint het spel van vooraf aan.

De danseressen beschikken ieder over een uniek bewegingspalet. Clara Grosjean beweegt als porselein, soms breekbaar, dan ineens scherp en hoekig. Kim Hoogterp is trefzeker, de voortstuwende kracht van het gezelschap. En Polina Nikolaeva is adembenemend kwetsbaar, vooral in haar achterwaartse choreografieën. Verschillend als ze zijn, smelt het drietal zonder moeite samen.

Een aantal momenten beklijft. Zo verbeelden ze in een hermetisch afgesloten formatie achterstevoren het proces van een volwassen vlinder die terugkruipt in zijn cocon. Hierbij vouwen de vrouwen zich steeds dichter om elkaar heen, sluiten elkaar in, laten niet meer los. Wat je ook bijblijft is de solo van Grosjean. Op een wijze die aan Stranger Things doet denken, reikt ze haar armen uit, die los lijken te komen van haar romp. Het is alsof zich uit haar lijf een nieuw wezen onttrekt, een wonderschone Demogorgon.

Het geheel wordt voorzien van sounddesign door Amir Swaab, die een breed assortiment aan jazz-, trommel-, jungle-, en technologiegeluiden biedt. Waar de Amazone langzaam omgekapt lijkt te worden (boomschors kraakt, water drupt, vogels schieten weg) maakt de teloorgang van de planeet plaats voor drones en andere apparaten uit de toekomst.

Richting het eind van de voorstelling houden de danseressen hun poses langdurig vast. Zo lang tot ze vallen. Dat gebeurt voor-, zij- en achterwaarts. En altijd komen ze weer omhoog. Daarmee is [Em]brace een geslaagde performance van vallen, opstaan en je overgeven. Altijd weer opnieuw proberen, dapper de confrontatie aangaan.

Foto: Sanne Clifford