In het indrukwekkende en gulle liedjesprogramma Ellen ten Damme en route voeren Ellen ten Damme en haar muzikale troupe het Rotterdamse Paradepubliek mee naar verre streken zuidwaarts. Ellen ten Damme vertrekt vanuit het haar inmiddels vertrouwde Parijs, maar peddelt al snel in een bootje de zee over. Daar tovert ze nog nét geen slang uit een rieten mand – al scheelt het niet veel – maar verandert ze het houten podiumpje wel in een heuse fata morgana. De brandende woestijnzon kregen we er dit weekend gratis bij.

Ellen ten Damme heeft een dijk van een stem en dito performance, maar weigert daarmee in herhaling te vallen. Zeker, ze doet waar ze weet dat ze goed in is en waar haar publiek zo gretig op afkomt, maar door steeds weer nieuwe muzikale registers te onderzoeken, verrast en vernieuwt ze zichzelf voortdurend. In dit programma voorziet ze met spannende Arabische invloeden bestaande en bekende nummers van een nieuwe interpretatie. De mystieke sfeer zit ook doorgevoerd in de prachtige kostumering en de dans.

Alles is technisch uitstekend en trefzeker uitgevoerd. De liedjes zijn uitbundig, soms erg komisch (bijvoorbeeld een knap uitgevoerd hoedje-op-hoedje-af-duet) en op de valreep ook zeer breekbaar. De nummers, waaronder weer veel werk van bekende Franse chansonniers, maar ook een hoop andere (vertaalde) klassiekers, krijgen zo een mooi reliëf.

Ellen ten Damme wordt bijgestaan door de helft van het achtkoppig muziekensemble The Magpie Orchestra, met wie ze dit najaar de theaters afgaat met Casablanca. Deze korte Paradevoorstelling (alhoewel, een krap uur is voor Paradebegrippen bepaald niet zuinig) is alvast een zeer aangename teaser. In de theaterzalen met een nog hogere kijkconcentratie zal deze reis nog spannender en boeiender worden. De energie en veelkleurigheid van Ellen ten Damme gaat geen moment vervelen.

Foto: Erik van ’t Hof