Kent u de Electropis? Nee? Het is een nieuwe dans, een curieuze mix van veel heen en weer gezwaai met de armen, een moment op de grond liggen en enkele onnavolgbare sprongetjes. Bedenker ervan is Henry van Loon (1982), cabaretier, lid van de Comedytrain en volgens eigen zeggen hoogst sensitief.

Verwar hem niet met Antonio Banderas, dat doen anderen wel voor u. Véél anderen als we Van Loon mogen geloven. Het zullen die donkere wenkbrauwen wel zijn. Want zijn gortdroge gevoel voor humor, die onverstoorbare deadpan en zijn hoogst oorspronkelijke podiumpersoonlijkheid heeft hij beslist van zichzelf.

Meer dan honderdzestigduizend mensen zagen op Youtube Van Loons drie minuten-versie van De wereld draait door. Nu staat hij in het theater met Electropis, zijn tweede avondvullende programma. In deze show gaat hij verder op de ingeslagen weg van krankzinnige sketches, absurdistische typetjes en rare geluiden. Rare geluiden? Rare geluiden, ja. Niet veel cabaretiers zouden ermee wegkomen, maar Van Loon wel. Op zijn beste momenten doet zijn zonderlinge kijk op de wereld denken aan Hans Teeuwen.

In Van Loons universum neemt een fotograaf de vorm aan van een astroïde en bestaat er geen betere muziek dan ‘The final countdown’. Hij fulmineert tegen mensen met grote brillen en tegen de neiging van vrouwen om foto’s van alle stadia van hun zwangerschap op Facebook te plaatsen. Hij switcht van herkenbare ergernissen naar persoonlijke herinneringen aan zijn jeugd in het Brabantse Oirschot. Daaruit ontstaat een beeld van een eenzelvig kind met een scherp observatievermogen en – toen al – een maffe kronkel in zijn hoofd.

Het enige zwakke punt aan Electropis is dat de voorstelling weinig samenhang vertoont. In zijn snelle monologen knalt Van Loon van zijn beroemde vriendin Jennifer Hoffman naar een idioot verhaal over een wezel en een chiwawa. Het is raar, het is verfrissend, het is geestig – en met iets meer rode draad zou Van Loons grandioze gekte zelfs uniek kunnen zijn.

(foto: Bob Bronshoff)