Na het succes van Checkpoint Charlie, een musical die in 2023 meerdere Musical Award-nominaties én een winst op haar naam schreef, keert Goedemorgen Theaterproducties terug met een nieuw historisch drama. Dit keer is het decor niet de Berlijnse Muur, maar het 19e-eeuwse Parijs, waar de geboorte van een architectonisch icoon centraal staat.

Eiffel volgt het verhaal van de bouw van de Eiffeltoren en de zielenroerselen van de hoofdpersonen om het bouwwerk heen. Gustave Eiffel (Ad Knippels) is weduwnaar en wil koste wat het kost zijn geliefde Parijs iets teruggeven voor de eeuwigheid. Samen met zijn dochter en persoonlijk secretaresse Claire (Soraya Gerrits) leidt hij een bouwbedrijf dat bouwwerken tot over de hele werkt produceert. Toch is de erkenning uit zijn bloedeigen la douce France er nog niet.

Als de Wereldtentoonstelling van 1889, honderd jaar na de Franse revolutie zich aandoet, ziet Eiffel een kans. Een legacy, een ultieme vereeuwiging in het hartje van Parijs. Zou dat niet mooi zijn, zingt Eiffel in de fijn in het gehoor liggende I-Want-Song Een toren die de hemel kust (geschreven door Max Roijé en gecomponeerd door Helmer Kant).

Echter, zoals elke genius, raakt Eiffel te diep verzeild in zijn werk en zijn drang voor erkenning. Hij heeft niet door dat Claire verliefd wordt op één van zijn ingenieurs, Adolphe (Ruben van Keer), en de bouwvakkers die de toren moeten realiseren steeds ontevredener worden. Zijn geweten in de vorm van zijn overleden vrouw Margueritte (Valerie Curlingford) kan daar maar weinig aan veranderen. ‘Praat niet zo tegen je dode vrouw’, schreeuwt het personage dat geschrapt had kunnen worden in een totaal overbodige discussie. Aan de andere kant van de medaille worstelt Claire Eiffel met de keuze tussen liefde en ambitie. Blijft ze de rechterhand van haar vader of trouwt ze met Adolphe, met als gevolg dat ze als getrouwde vrouw moet stoppen met werken?

De romantische, bijna nostalgische muziek van Eiffel past bij het 19e-eeuwse Parijs, compleet met accordeon en jazz-achtige pianomelodieën. Hoewel de muziek soms wat al te stereotiep aandoet, werken de sfeervolle composities van Helmer Kant als een magneet voor het oor qua herkenning.

Plottechnisch en thematisch wordt het nooit echt spannend. Afgezien van het feit dat je als publiek weet dat die hele toren er toch wel komt, lijkt er voor de personages te weinig op het spel te staan. Maak het je karakters zo moeilijk mogelijk lijkt niet altijd het devies. Hobbels en tegenslagen zoals een personeelsstaking bij de bouw van de toren of dé keuze van Claire – ze worden vrij rap opgelost en afgewikkeld. Er wordt ook wel erg veel gezinspeeld op de vrijgevochtenheid van Claire, die nooit een huisvrouw zal worden, dus haar dramatische dubbelheid valt weg.

Niets van dit alles is echter de acteurs volledig aan te rekenen. Eiffel is in de tekst een soort Scrooge, maar acteur Ad Knippels overtuigt als liefdevolle vader die bang is zijn dochter in de steek te laten. Soraya Gerrits begint wat Little House on the Prairie-melodramatisch, maar weet haar personage Claire in de tweede helft van de voorstelling meer diepgang te geven, met als klapstuk het lied Voor jou, waarin haar emotionele pijn iets meer tastbaar wordt. Absoluut hoogtepunt (pun intended) van Eiffel is de overweldigende charme van acteur Ruben van Keer. Zijn vakkundig komische timing is precies wat de musical in luchtigheid nodig heeft.

Foto’s: Dinne van Rongen