Twintig jaar geleden schreef Jon van Eerd Een rits te ver, zijn eerste komedie waarin hij zelf het hoofdpersonage Harrie Vermeulen speelde, een chaotische campingeigenaar. Tegenwoordig lukt het spelen van deze rol hem fysiek niet meer, zegt de regisseur in zijn speech voor aanvang van de première van Een rits te ver 2.0. Joey Schalker neemt zijn beroemde rol over.

In de absurdistische komedie Een rits te ver 2.0 doet campingeigenaar Vermeulen er alles aan om zijn camping, die op het punt staat gesloten te worden door de gemeente, te redden van een toekomst als golfbaan. Hij wordt hierbij geholpen door zijn super georganiseerde dochter Lies (Dané Wessels), haar partner Luna (Shahinez de Leeuw) en de Russische hulp Igor (Arie Cupé). De  laatste zorgt echter voor meer problemen dan dat die oplost, mede doordat hij geen woord lijkt te verstaan van wat tegen hem wordt gezegd. Ondertussen zorgt vogelliefhebber Norbert (Dick Cohen), tevens de vader van Luna, voor nog meer verwarring met zijn missie om een zeldzame vogel te redden. 

Schalker geeft alles voor zijn vertolking van Harrie Vermeulen. Om de haverklap moet er gewisseld worden van een nerveuze en over de top gastvrije campingeigenaar (tegenover de persoon die op dat moment naar zijn idee de inspecteur is), naar een boze, geïrriteerde man (omdat Igor weer eens iets niet goed doet), vaak in dezelfde scène. Schalkers overdreven gezichtsuitdrukkingen en hoge en lage stemmetjes dragen bij aan deze chaotische energie. 

Het anti-camping kamp wordt bemand door Maya Hak (Marjolein Touw), die wordt gepresenteerd als hét stereotype van een campinggast uit de hel, compleet in een rood Adidas trainingspak, grote sieraden en een nog grotere mond. Zij maakt het Vermeulen zo moeilijk mogelijk door overal schaamteloos over te klagen en zelfs de boel te saboteren. Het is heerlijk om Touw te zien spelen, hoe ze met een brede glimlach beschuldigingen aanhoort, doodleuk vertelt dat ze geen bewijs hebben, om vervolgens vrolijk verder te gaan met haar sabotage. 

Het zwakke punt van de voorstelling is het verhaal. De voorstelling is dusdanig afhankelijk van de miscommunicatie tussen de personages, dat het een typisch voorbeeld is van een verhaal dat slechts vijf minuten had geduurd als één van de drie koppige ouders twee seconden de tijd had genomen om te luisteren naar hun kinderen, in plaats van ze steeds te onderbreken. Daarnaast komt het einde, waarin twee grote onthullingen worden gedaan, volledig uit het niets. Er zijn geen zaadjes geplant tijdens de voorstelling die de onthullingen ondersteunen, geen hints waar het publiek naar kan terugdenken met een ‘oh ja!’ Het wordt verteld, opgelost, klaar. Maar waar het vandaan komt? Jon mag het weten. 

Naast zwak onderbouwd, is het ook een erg abrupt einde. De kluchtachtige scène waarin er chaotisch door elkaar wordt gerend om campinggast Maya Hak te vermijden is nog maar net voorbij wanneer de inspecteur en Luna’s moeder (Margo Dames) haar onthulling deelt en daarmee alles is opgelost. Licht uit, buiging, reprise van het openingslied. Mini-vakantie voorbij. Het publiek wordt geen tijd gegund om te verwerken wat er zojuist op het toneel is gebeurd.

Dat gezegd hebbende, is Een rits te ver een gezellige avond uit. Als je je laat meenemen in de chaotische wereld van de camping, dan ontstaat er al snel een vlot en humoristisch pingpongspel dat strak op elkaar is afgestemd. Meerdere keren ligt de zaal in een deuk door de capriolen op het toneel en de referenties naar de actuele politiek. Het motto van Pretpakhuis wordt met deze voorstelling dan ook bereikt: er wordt samen gelachen in het theater. 

Foto’s: Axel Drenth