Aan het enthousiasme van het twintigtal kinderen uit het zang- en dansensemble ligt het niet, en aan de aanstekelijk spelende Tess van der Veer (11) evenmin, maar de theaterbewerking van de filmmusical Een huis in een schoen wilde dit weekend niet tot leven komen in de Haarlemse Lichtfabriek.

Het gloednieuwe MB Production Company bewerkte de film uit 1971 tot een inspiratieloze, saaie Sinterklaasvoorstelling. In het verhaal, dat werd geschreven door Mies Bouhuys, helpt het kleine meisje Annabel samen met vissersjongen Eeltje Steur (Matthijs van der Meer) een in Monnickendam gestrande Piet met het redden van de intocht van de Sint. In ruil daarvoor mag ze aan hem vragen wat ze wilt. Ze vraagt een nieuw huis. Piet denkt dat ze een poppenhuis bedoelt; in deze bewerking loopt ze van huis weg als ze het poppenhuis vervolgens in bij schoen vindt.

In de musicalbewerking fungeert de ontmoeting tussen de volwassen Annabel en Eeltje als raamvertelling om het oorspronkelijke filmverhaal te vertellen. Het verhaal wordt deels als exposé verteld, waarbij Steur als verteller optreedt, en deels in korte scènetjes uitgespeeld. Tussendoor wordt Sinterklaas (de echte!) bovendien uitgebreid en feestelijk binnengehaald en worden er de nodige Sinterklaasliedjes gezongen.

Regisseur Barry Stevens koos voor een uiterst karikaturale speelstijl: met name Peter Lusse als Señor Pablo, de Hoofdpiet, is tenenkrommend flauw. Dat wordt versterkt door de amateuristische benadering van de regie: Stevens lijkt zich totaal niet te hebben bekommerd om zichtlijnen en verstaanbaarheid, waardoor de voorstelling in de grote, akoestisch gezien lastige ruimte van de Lichtfabriek, compleet vervliegt.

De entree van Sinterklaas is weliswaar feestelijk, maar als artistiek product is deze bewerking van Een huis in een schoen volstrekt oninteressant. Eigenlijk vindt er alleen een spannend en aanstekelijk contact tussen acteurs en publiek plaats, als de techniek halverwege even uitvalt, en diezelfde Peter Lusse ineens scherp en geestig blijkt te kunnen improviseren. Jammer dat er daar niet meer van mag zijn.

De voorstelling wordt gehaast en slordig verteld, en de focus is vaak volstrekt zoek. De voorstelling speelt zich niet alleen af op het speelvlak vooraan, maar ook rondom en tussen het publiek. Dat kan spannend zijn, maar in dit geval heeft dat uitsluitend als effect dat de voorstelling alleen maar rommeliger en lastiger te volgen wordt. Het lijkt alsof de acteurs diezelfde ochtend het script onder ogen hebben gekregen en dit het resultaat is van een eerste repetitie.

Een huis in een schoen is de eerste voorstelling van MB Production Company, dat volgens hun website op zoek is naar vernieuwend en onderscheidend entertainment. Er kan een hoop over deze voorstelling gezegd worden, en – zeker door de aanwezigheid van Sinterklaas en de randprogrammering – zal het jonge publiek zich heus niet steeds verveeld hebben, maar vernieuwend of onderscheidend is deze voorstelling geenszins.