Het feestelijk ingepakte cadeau met immense strik smacht ernaar te worden opengescheurd. Maar wie van de twee jarigen mag het papier kraken? Er staat geen naam op. En aan de vierkante vorm kunnen ze niet zien of er een trompet in zit (zijn wens) of rolschaatsen (haar hebbeding). Dus maakt het tweetal net zo lang een ruziedans om het cadeau, met theatrale schijnbewegingen, tot het geschenk uit zichzelf begint te reageren.

Regisseur Sanne Nouws probeert met Een feest om te janken (4+) de gecompliceerde verwennerij rond een kinderverjaardag of ander cadeaufestijn (Sint, Kerst) op de hak te nemen. Grote verwachtingen naar ‘jouw’ dag staan soms op gespannen voet met teleurstellingen, zeker wanneer niet alles uitpakt zoals gehoopt. Of als nog iemand moet meedelen in de feestvreugde. Iedereen herkent wel het gevoel ooit eens als feestvarken de tranen te hebben voelen prikken.

Toch komt niet helemaal uit de verf waarom Nouws van dit onderwerp een jeugdtheatervoorstelling wil maken, hoe grappig en vrolijk deze ook wordt gebracht door de blije acteurs Erwin Dörr en Nina Fokker. Ze springen energiek tevoorschijn vanachter glinsterende guirlandes en ook hun kleren vol veren, franjes en glitters glimmen en glanzen in alle laagjes en kleuren. Ze doen een voetdansje, proberen de ander om de tuin te leiden en doen een wedstrijdje in shinen met een liedje op een witte gitaar (‘Glimmy glimmy glueday’). Ook grappen ze met een van de herkenbaarste ouder-kind-interacties op een verjaardag: ‘Alsjeblieft. Wat zeg je dan?’

Maar gaat Een feest om te janken? nu over hebberigheid? Daarvoor is de opzet niet brutaal genoeg. Over het zich geen raad weten met alle aandacht en moeten huilen op een feestdag? Of over stuiterende jarigen? De voorstelling lijkt eigenlijk nog het meest op een raad-het-cadeau-show.

Na twintig minuten heeft het prachtige geschenk er genoeg van en laat van zich horen. ‘Een stofzuiger!’ roept een kind in het publiek. ‘Twee stofzuigers’, bluft een ander die hoopt dat de ruzie zonder waterlanders kan worden opgelost. Maar hoe mooi de vormgeving van Liesje Knobel en Sanne Lips vervolgens ook uitpakt, het blijft vreemd dat het kinderpartijtje na een klein half uur alweer voorbij is en de koek op lijkt. Een feest om te janken maakt daarmee niet alle verwachtingen waar. Al blijft de theatertaal van Nouws lekker bont en prettig ontregelend.

Foto: Bart Grietens