Voor zijn publiek is het toch een gelukje dat Kees van Amstel met comedy en cabaret niet helemaal kan rondkomen en nog twee dagen lesgeeft aan een MBO. Juist zijn haat-liefdeverhouding met zijn leerlingen en de generatiekloof die hem als vijftiger soms tot wanhoop drijven, zijn de rijke bronnen voor geweldige en hilarische verhalen waarmee hij in zijn derde theatersolo Een bang jongetje dat hele enge dingen doet de zaal plat speelt.

Van Amstel loopt al vele jaren mee bij Comedytrain en daar is hij een van de smaakmakers. Daarnaast levert hij zeer gewaardeerde bijdrages aan satirische radio- en tv-programma’s (o.a. Dit was het nieuws en Klikbeet). Hij is pas sinds vijf jaar met avondvullende programma’s in het theater te zien en te horen en noemt zichzelf daarom een laatbloeier. Een stand- uppodium is vluchtiger dan een cabaretpodium, maar Van Amstel is een goede verhalenverteller die ook op dat laatste podium prima gedijt, dat liet hij al eerder zien in De man die ik niet wilde worden. Een zeer goed programma waarin hij zichzelf neerzette als gezapige vijftiger.

Een bang jongetje… is minstens zo goed en zeker zo leuk als die voorganger. Zijn leven is, zo schotelt hij ons voor, nog steeds een tragikomische happening. Waarin alles op het laatst toch weer net misgaat en stomme pech hem achtervolgt. Neem nou zijn carrière die maar niet echt van de grond wilde komen. Hij bleef maar ‘onbekend’. En als hij eens op tv kwam, een uitgelezen moment om zichzelf bij een groter publiek te introduceren, dan moest ie een mening hebben over iets waar ie niks van weet. Of, zoals die keer in De Wereld Draait Door: niemand had gehoord wat ie zei, zelfs zijn moeder niet, omdat iedereen werd afgeleid door een Hitler-lookalike, compleet met snorretje, die pal achter hem zat.

Van Amstel hangt deze voorstelling onder meer op aan zijn bezoek aan een psychologe. Dat loopt er als een rood draadje doorheen. In Amsterdam is er nu eenmaal iets mis met je is als je níet bij een psycholoog loopt. Zij heeft na een eerste sessie al een helder beeld: Kees zou voor de veiligheid moeten kiezen en fulltime-leraar moeten worden, Kees kan niet tegen verandering en Kees is een bang jongetje dat hele enge dingen doet. Toch mooi meegenomen in een honderddertig euro kostend uurtje, hij kreeg de titel voor zijn derde programma als bonus.

Een tweede, veel dikkere rode draad is de ‘Vrijheid en Tolerantieweek’ op zijn school, waarin hij met de tweedeklassers op werkweek gaat naar Berlijn en vooral naar het voormalige concentratiekamp Sachsenhausen. Hij trekt zich de (nog weinige) haren uit zijn hoofd over de truttigheid van deze jeugd, over de totale onwetendheid, stomme vragen en opmerkingen en de jolige groepsfoto voor de poort van het kamp. Maar de grumpy old man neemt tegelijk zichzelf de maat. En zijn normen en waarden die voor deze jongere generaties immers helemaal geen gesneden koek hoeven te zijn.

Dan ontpopt Van Amstel zich als een komiek van de bovenste plank die vol gas geeft en zijn zaal laat schudden van het lachen, zonder daarbij respectloos te worden en de heftigheid van deze plek uit het ook te verliezen.

Foto: Kirsten van Uffelen