Met zijn vijfde soloprogramma Een avond met mij viert Ronald Snijders dat hij tien jaar solo op het toneel staat – na twee door lockdowns uitgestelde premières is dat twaalf jaar geworden. Hij belooft niets nieuws of verrassends te doen, maar zijn publiek precies te geven waarvoor het gekomen is. In het geval van Snijders betekent dat van het ene verkeerde been op het andere gezet worden. Soms goed gevonden, maar vaker heel erg flauw.

Verander het lidwoord voor gevangeniswezen in ‘de’ en je hebt een nieuw concept, waaruit Snijders een nieuwe wereld kan creëren. Taalconcepten als deze, dubbel te lezen zinnen en taalfouten, die je op de achterkant van tijdschrift Onze Taal zou kunnen tegenkomen: deze woordspelingenfanaat kan er geen genoeg van krijgen.

Waar het aanvankelijk nog wel indruk maakt hoe zelfverzekerd en onaangepast de taalliefhebber ons aan het lachen weet te krijgen met zijn mopjes, krijg je het trucje na een tijdje wel door. In weliswaar telkens verschillende vormen (in ‘korte liedjes’, de ‘zomerhit’ of ‘alternatieve gastenboeken (zoals voor inbrekers)’) hoor je min of meer dezelfde geintjes. Die moeten dus wel écht je smaak zijn.

Snijders legt ze stuk voor stuk nog even uit, want ook in de definities van zijn eigen woordgrappen kan hij de meligheid verder opvoeren. Haast dwangmatig definieert hij consequent elk woord eindigend op ‘-maat’ (automaat, schoenmaat, etc.) als een term rondom vriendschap. En of er nou gelachen wordt of niet, hij trekt dezelfde half verontschuldigende, half verblufte grimas alsof hij erkennen wil: complete onzin is het allemaal, hè.

Het is in de loop der jaren zijn handelsmerk geworden: de warrige nonsenstalkshow, gebaseerd op televisieformats. Hij speelt met vooruitblikken, zoals naar een zomerhit waar we schijnbaar allemaal op zitten te wachten, een langdradig interview met ‘de eerste man ter wereld’ (een dieptepunt). Alles geserveerd met dat grillige sausje van lacherigheid, waar je je als kijker door moet kunnen laten meeslepen.

In rustpauzes van die meligheid zit zo nu en dan enige creativiteit. Wanneer hij een officieel klinkend advies uitbrengt aan mensen die scherpe voedingswaren in hun ogen willen duwen, of als hij in een silent disco meedanst en -zingt met een lied dat je je zorgen juist níet laat vergeten. Maar in Een avond met mij lijkt echte virtuositeit te ontbreken.

Het is moeilijk om je vinger te leggen op waarom je wel meegaat in de ene kronkel en niet in de andere, maar voor een programma dat al sinds 2020 af zou moeten zijn, zou je minder wispelturigheid mogen verwachten.

Foto: Jaap Reedijk