De gekwelde geest van Antonin Artaud doorgronden leek tot nu toe een onmogelijk opgave. Toch probeert Sarah Jonker dit in haar indrukwekkende nieuwe solovoorstelling Dunque… Il gonfiabile. In een totale uitputtingsslag stort zij zich in het werk van Artaud, maar vooral ook in de wereld van zijn volgelingen.
Een jonge actrice met liefdesverdriet loopt in Florence tegen een advertentie aan voor een auditie. Op de advertentie staat dat vrouwen die geïnteresseerd zijn in het leren van de universele taal zich mogen aanmelden. Haast per ongeluk komt ze door de drie selectieronden heen. Dan begint het. De jonge Sarah die überhaupt nog nooit van Antonin Artaud had gehoord moet zich overgeven aan een werkelijk absurd praktijkonderzoek naar de wereld van deze briljante maar krankzinnige twintigste-eeuwse avant-gardist.
Samen met operazangeres Barbarella, Angelica het anorectische danseresje, de gelooide Claudia en de altijd stonede Francesca wordt Sarah overgeleverd aan professor Adalberto Skivazappa en regisseur Serafino Pazzo. Wat volgt is een waanzinnige cursus waarin van deze dames verwacht wordt dat zij in contact komen met hun ‘ongrammaticaliteit’ en hun innerlijke kindclown. Wanneer zij zich in een wereld begeven waarin theater en realiteit niet meer van elkaar te scheiden zijn, zijn zij klaar om zich over te geven aan… Il gonfiabile.
Als een ware kameleon speelt Jonker een voor een alle opgevoerde personages. De transformaties die zij in de voorstelling doormaakt zijn ongelooflijk. In rap tempo schakelt zij soepel van het ene karakter naar het andere. Ieder personage is raak. Uitzinnig en als een wervelwind schiet zij over het toneel. In 2010 oogstte Sarah Jonker al veel lof met haar vorige solo Bloed op de dansvloer en opnieuw heeft zij zich bewezen als een meesterlijke actrice.
Door performatieve intermezzo’s laat regisseur Michiel de Regt het gevoelsleven zien achter dit slopende onderzoek. De scheidslijnen tussen theatraliteit en de geportretteerde realiteit vervagen en zo worden vorm en inhoud knap met elkaar verbonden. In een overdaad aan theatrale middelen wordt de ongrijpbaarheid van Antonin Artaud langzaam aan zichtbaar. Is het mogelijk om Artaud te begrijpen zonder zelf geestesziek te zijn? Wie antwoord zoekt op deze vraag moet zeker naar Dunque… Il gonfiabile.
Foto: Jean van Lingen
