Een week geleden besloot Chokri Ben Chikha – tijdens de Staat van het Theater op de opening van het Nederlands Theater Festival – zijn pleidooi voor theater met meer maatschappelijke impact, door te suggereren dat hij zichzelf in brand zou steken. Hij goot de inhoud van een jerrycan over zich uit en vroeg het publiek om een vuurtje. De Fringevoorstelling Let maar niet op mij van theatermaker Florian Slangen sluit daar naadloos op aan: Slangen gaat proactief op zoek naar een daadkrachtig theatraal statement om als kunstenaar meer effect in de maatschappij te sorteren. (meer…)
Zelfs de handen dansen, in Duality in Unisono. Vingers en vuisten dansen als zelfstandige elementen op tafel, terwijl de rest van de lichamen van de dansers bijna stil blijft. Wanneer armen en bovenlichamen meedoen, ontstaat een spel van aantrekken en afstoten tussen de twee performers.
Sarada Sarita is performer en choreograaf, en gespecialiseerd in waacking en vogueing. Zij staat bekend om haar extreem lenige slangenlijf, waarin gewrichten geen rol van betekenis lijken te spelen. Daarbij is ze een sterke en gracieuze danser. Otion is multidisciplinair performer, choreograaf en singer-songwriter. Hij kan met zijn human beatbox-achtige stem ter plaatse meeslepende soundscapes maken. Die vormen de muziek waarop ze bewegen en dansen.
Op het Amsterdam Fringe Festival komen ze samen met Duality in Unisono, een combinatie van dans, zang, rap en spoken word. In een ruimte met alleen een tafel en twee stoelen gaan ze een dialoog aan. Het begeleidende, droge ritme komt van een opname; meer hebben ze niet nodig als kapstok voor dans, zang en performance. Daarin is de dans het sterkste element. In wijnrode fluwelen kleding dagen ze elkaar uit. Sarita en Otion zijn aan elkaar gewaagd en op elkaar ingespeeld.
Minder sterk zijn de teksten. Die schieten qua inhoud alle kanten op en bovendien worden ze geregeld overstemd door de muziek. Minst geslaagd zijn de poetische teksten. ‘What are you running away for?’ ‘I feel you. I hear you. I relate to you.’ Nogal hoogdravend en zonder inbedding in enigerlei context. Anderzijds zitten er geestige uitschieters tussen de teksten. Bijvoorbeeld wanneer de performers filosofisch angehauchte, mindfullness-achtige coaches persifleren, die zeggen te kunnen helpen bij elke willekeurige problematiek.
Jammer is dat de voorstelling met veertig minuten uiteindelijk net te lang duurt. Dat komt doordat er tegen het einde nog een aantal losse eindjes aan zijn vastgeplakt. Zoals het idee om aan het publiek te vragen een woord te roepen en daarvan gezongen klanken te maken. Leuk bedacht, maar dat element volgt op een aantal donkerslagen en bungelt er daarom bij. En het doet afbreuk aan de eerdere interessante soundscape- en dansperformance.
Foto: Steven Tips
Luister hier naar de podcastrecensie van Duality in Unisono voor De Theaterpodcast.
