Drie zussen komen samen voor een gezellig kerstdiner, tegen beter weten in. In Dronken deliriumdagen (die in de volksmond ook wel Kerstmis worden genoemd) is het snel duidelijk dat een vrolijk kerstfeest eigenlijk nooit een optie was, vanwege een ontbrekend familielid. En als een kerstdiner zich perfect leent voor het blootleggen van oud én nieuw zeer, dan doet een kerstdiner tijdens een pandemie dit dubbel zo hard.

Regisseur Daan van Bendegem zet een keukentafeldrama neer dat in concept doet denken aan Festen of, recenter, We zijn hier voor Robbie, een uit de hand gelopen familiediner met veel onverwerkte trauma’s en onuitgesproken woorden. Door het idee dat de feestdagen gezellig en vredelievend moeten zijn, in combinatie met stijgende alcoholconsumptie, komen de emoties in een snelkookpan terecht tot de verwijten je om de oren vliegen.

Het uit de hand gelopen familiediner is een voorspelbaar concept, maar Compagnie Red Yellow & Blue slaagt erin om de actualiteit op een mooie manier te vervlechten met persoonlijk drama. Zo komt onder meer de #MeToo-discussie op een confronterende manier naar voren. Annica Muller speelt ijzersterk de rol van een millennial vol terechte maatschappelijke woede, gevoed door statistieken en instagram-quotes, die de verantwoordelijkheid van een globale maatschappelijke beweging op haar schouders voelt rusten. Ze is heerlijk fel in haar woede-uitbarstingen en laat tegelijkertijd mooi een onderliggende kwetsbaarheid zien.

Bovendien gooit he gezelschap een covid-sausje over dit alles, wat een interessante laag toevoegt. Het geeft de mogelijkheid voor een legio aan ‘juist nu’-grappen en roept relevante vragen op zoals ‘Mag je er in deze tijd voor kiezen een nieuwe liefdesrelatie te beginnen?’ . Daarnaast zorgt het voor een sterke parallel tussen deze huiskamer en onze samenleving. Zoals de coronacrisis allerlei rotte plekken in de wereld blootlegt, zo brengt een nare gebeurtenis in deze familie ook de onderliggende zwaktes en worstelingen in alle betrokken relaties naar boven.

De tekst, geschreven door Daan Windhorst, zit vol goede vondsten, zoals ’tussen wal en shit’ en ‘als een vrachtwagen op een sierkuiken’. De humoristische taal en scherpe dialogen zorgen ervoor dat de voorstelling luchtig blijft, ondanks de zware thematiek. Ook in het fysieke spel van de acteurs zitten mooi gevonden momenten, die tegelijk grappig en gevoelig zijn.

Een hoogtepunt is het moment waarop personage Eva (Henke Tuinstra) de pizza in stukken verdeeld. Ondanks dat de hele avond de nadruk ligt op haar luxueuse nieuwe huis, zit ze nu aan de kersttafel met één sneue pizza, die ze in stukjes knipt met een keukenschaar. Ze blijft dwangmatig knippen, waardoor er steeds kleinere snippertjes pizza ontstaan. De bizarre handeling is schrijnend en komisch, en ontroert wanneer het gezin de kleine stukjes toch maar samen opeet. Het zijn deze stille, kwetsbare momenten die de voorstelling spannend maken.

Foto: Kamerich-Budwilowitz/Eyes2