Zijn gele hondenoren wapperen losjes om zijn hoofd als Dribbel hijgend achter Leentje Nijlpaard aan het hek opklimt. Leentje komt logeren en de twee vrienden willen dolgraag helpen op de boerderij van ‘Dribbel zijn vader’. Maar o help, de dieren blijken allemaal zoek.

Dribbel van Theater Terra is een verschrikkelijk blije voorstelling met een voortdurend klompendansende boer en boerin en slaperige boerenzoon Jaap die zo graag voorgelezen wordt uit Dribbel van Eric Hill. Na enig gesputter van vader en resoluut ingrijpen van moeder gaat het boek open en begint het verhaal.

Dribbel en Leentje zijn twee hoogst aaibare poppen en ze worden behendig bespeeld. Desi van Doeveren laat Dribbel hijgen, kwispelen, hollen en keffen. Het enthousiasme van het beroemde hondje is aanstekelijk, hier en daar misschien een tikje over de top. Mareille Labohm is onvergetelijk als het beetje oetelige nijlpaard Leentje dat zo dol op gele kuikentjes is. Als Dribbel om de varkens te vangen haar suikerzoete spekkies heeft afgepakt, soleert ze met een geweldig koppig lied: ‘Waarom heb ik weer zo’n dag/ Hoor je wat ik zeg/ Al mijn snoepjes zijn weg/ Hoor je wat ik roep/ Ik wil snoep snoep snoep.’ Het blauwe nijlpaardenlijf stampt, swingt en zwiert.

De vrolijke naar Sinterklaasdeuntjes riekende muziek van Fons Merkies ligt sowieso lekker in het gehoor en de tweeplussers in de zaal klappen vol enthousiasme mee als eerst de haan en de kip, vervolgens hun kuikens, dan de familie varken en tot slot de zwangere koe worden gevonden. De peuters blazen mee om de banden van de trekker op te pompen en er wordt luidruchtig meegeroepen als de dieren op de juiste plek moeten worden teruggebracht.

Theo Terra ontwierp het decor en heeft daarvoor buitengewoon goed gekeken naar allerhande iPad-spelletjes en -puzzels voor peuters. Een eenvoudige tweedimensionale, vrolijk gekleurde voorgevel van een grote schuur met grote deuren prijkt midden op het toneel. Als de deuren open gaan, verschijnt er een levensgrote houten plaat, waar alle boerderijdieren als puzzelstukken in passen.

Hoewel de vier acteurs af en toe een beetje rommelig door elkaar heen roepen en de opgezette stemmetjes soms net onverstaanbaar zijn, is Dribbel vooral prettig vermakelijk. Geen moraal van het verhaal, geen bedoeling, gewoon een grapje hier en daar, een vlot tempo en herkenbare beeldtaal, niks opzienbarends, precies wat peuters willen.

Foto Joey Buddenberg