Doldwaze slapstick of poëtische verbeelding, We don’t speak to be understood houdt het midden tussen die twee. Benjamin Verdonck en Pieter Ampe reizen langs de seizoenen met als concreet uitgangspunt Vivaldi’s grillige Vier jaargetijden. Het is vechten tegen de aanwezige dramatiek, en maar ternauwernood ontsnappen de twee aan de meligheid van het commentaar.

Een stoel, een tafel, een platenspeler, een broodrooster, een koelkast en een ventilator, dat zijn de voorlopige objecten van de set van We don’t speak…, een voorstelling die aanvangt met een gesproken zin van Benjamin Verdonck. Een zin die boekdelen spreekt. Je moet er maar op komen, op zo’n zin die een armzalig plantje meteen in de winterse kou zet. Verdonck kan dat en geeft daarmee direct vorm aan de inhoud, maar daarover later meer.

Na zijn zin maakt Verdonck nog een weifelend pasje, alsof hij de temperatuur van een watertje met zijn voet aftast. Dan zet hij de plaat op het kleine pick-upje en vullen Vivaldi’s violen de ruimte. Hoe speel je met het ritme en de dynamiek van die muziek? We zien het in een reeks dagelijkse handelingen. Ook de inmiddels tevoorschijn gekomen Ampe reageert op het ritme, zij het wat minder subtiel. Dat is dan ook het verschil tussen de twee. Waar Verdonck de suggestie lichtjes toucheert, zet Ampe hem concreter door.

In een geweldige act met honing komen de hongerige lentebijen voorbij, net als de voederende vogels. Aangebrande sneetjes brood symboliseren de brandende zomerzon en slingerende linten refereren aan herfststormen. Winter is het als Ampe, na een suggestieve krachtmeting met de koelkast, met ontbloot bovenlijf de warmte probeert op te zoeken bij zijn afstandelijke maat.

Het is de opmaat naar de finale die een brug legt met Verdonck’s openingszin. Terwijl elke winter onze kerstboom rijkelijk wordt opgetuigd, staan namelijk heel wat ‘plantjes’ buiten in de kou. Verdonck en Ampe geven dat beeld vorm met veel theatraal geweld en door middel van een rigoureuze stijlbreuk. Het is een komisch beeld dat de voorstelling hier schept, maar ook een grove ingreep. Zo grof als die realiteit ook werkelijk is, als we de wereld met afstand bekijken. Het is op het randje, maar dat kritische perspectief weten de twee ten slotte wel te creëren.

Foto: Phile Deprez