Op afstudeerfestival ENTER begeleidt Theaterkrant 15 nieuwe theaterwerkers bij hun eerste recensies. Deze recensie is geschreven door een van de deelnemers van het traject, Sanne Olijerhoek.

Op haar zestiende las Kato Cornil het boek Dit is alles – Het hoofdkussenboek van Cordelia Kenn en voelde zich door de hoofdpersoon begrepen en gezien. Dus wilde ze haar een podium geven. Maar hoe ga je om met de stukken uit je lievelingsboek die het punt dat je wilt maken niet ten goede komen?

In het boek Dit is alles van Aidan Chambers beschrijft Cordelia Kenn haar leven vanaf haar tienerjaren voor haar nog ongeboren dochter. In de voorstelling vertelt ze dit – met voorbindbuik en al – aan het publiek. Daar voegt Cornil een laag aan toe, door het verhaal van Cordelia af te wisselen met brieven aan de auteur van het boek.

Het verhaal vangt aan als de jonge Cordelia op zoek gaat naar iemand om haar maagdelijkheid mee te verliezen. Haar keuze valt op Will (type knap, maar tikkeltje sociaal ongemakkelijk en daardoor razend interessant). We worden deelgenoot van haar plannen, gedachten en herkenbare onzekerheden. Cordelia neemt volledige zeggenschap over haar seks- en liefdesleven en verkondigt haar verlangen naar ‘rauwe geilheid’ luid en duidelijk. Letterlijk: ik hoop van harte dat de omwonenden van Zaal 3 met klapperende oortjes hebben zitten luisteren. Ze kan zich wat dat betreft aansluiten bij een nieuwe lichting heldinnen – Bella Baxter uit Poor Things, alle vrouwen uit Bridgerton – die de vrouwelijke seksualiteit vieren en normaliseren.

Af en toe dreigt het verhaal een licht bakvisgehalte te krijgen, ook omdat we over de rest van Cordelia haar leven minder te weten krijgen. Zelfs haar vriendschap met een voormalig docente fungeert vooral als vehikel om het over de mannen in haar leven te hebben. Maar actrice Teuntje Post zet het personage Cordelia zo innemend neer, dat de liefde die Cornil voor haar voelde volledig begrijpelijk wordt.

Als Cordelia Will even vergeet door de interesse van een veel oudere man, begint de wetenschap dat dit verhaal door een destijds 70-jarige schrijver bedacht is, een beetje te jeuken. Liefde met leeftijdsverschil is lang niet altijd problematisch, maar wordt hier wel heel kritiekloos opgevoerd. Gelukkig blijft haar assertiviteit overeind, en is het uiteindelijk de oudere man die de controle verliest.

Dat Cornil ook geworsteld heeft met hoe ze zich tot de schrijver moet verhouden blijkt uit de brieven die tussendoor worden voorgelezen. Hierin deelt zij haar artistieke overwegingen met Aidan Chambers – die nooit antwoordt. Tegenover de uitgebreide scènes en het ingeleefde spel waarmee Cordelia vorm krijgt, vallen de brieven een beetje weg. Hierdoor komen de overwegingen die gemaakt zijn in het maakproces minder duidelijk over het voetlicht. Uit een laatste brief blijkt dat Cornil ervoor kiest een hoofdstuk waarin Cordelia ontvoerd en verkracht wordt niet op te nemen, omdat dat een ‘ander verhaal’ is. Dat voelt zeker zo, maar het beeld is zo heftig dat het niet meer weg te denken valt, en het waarom van die keuze raakt daardoor ondergesneeuwd.

Tegen het einde neemt het stuk een wending. Raaf Lopes Cardozo, die tot dit moment stilletjes naast Post aanwezig is geweest en de voorstelling digitaal voorziet van een goed gekozen soundtrack (denk Rihanna, Lady Gaga, Britney Spears, afgewisseld met meer sferische geluiden), vertolkt dan de stem van Will. Hij vertelt het einde van het verhaal, dat vrij plotseling uit de lucht komt zetten.

Cordelia is inderdaad het soort protagonist waar velen zich in kunnen herkennen en waar iederéén vaker naar zou moeten kijken. Cornil had daarnaast best meer ruimte voor haar eigen zoektocht mogen innemen. Want de liefde waarmee ze die zoektocht aanging vind ik minstens even interessant.

Foto: ENTER