Smeltende ijskappen, oorlog, politieke ellende en polarisatie: er speelt genoeg in de wereld om van te willen vluchten. Bij Disney FROZEN lukt dat zonder meer – in het Circustheater in Scheveningen brengt Stage Entertainment je onvervalst escapisme in overvloed.

Weinigen zullen het gemist hebben, maar nog even ter info dan: de animatiefilm Frozen, een bewerking van Hans Christian Andersens sprookje De Sneeuwkoningin, was in 2013 een regelrechte hit. Scriptschrijver Jennifer Lee schreef het verhaal over de koninklijke zussen Anna en Elsa en hun onderlinge band, die wordt bemoeilijkt door Elsa’s magische krachten. Robert Lopez, maker van de musicals Avenue Q en The Book of Mormon, en Kristen Anderson-Lopez lardeerden de film met liedjes, met als bekendste ‘Let it go’. In 2018 werd de animatiefilm bewerkt tot een Broadwaymusical, waarvoor het verhaal verder werd uitgesponnen en een hele trits liedjes werd toegevoegd.

FROZEN is precies wat je zou verwachten van een theaterbewerking van een Disneyfilm. Anna (Nienke Latten), Elsa (Vajèn van den Bosch), prins Hans (Tristan van der Lingen), Kristoff (Naidjim Severina) en natuurlijk sneeuwpop Olaf (Steven Roox) lijken zo weggelopen uit de film. Rendier Sven lijkt minder op zijn evenknie uit de film, maar Mathijs Pater verdient een aparte vermelding, want je zal maar al die uren in zo’n claustrofobisch pak doorbrengen zonder een woord te zeggen (of zingen).

De acteurs bewegen zich door sprookjesachtige decors die soms bijna een kopie zijn van de animatiebeelden. Er wordt niet zelden op de hoogste stand gespeeld met soms een vleugje slapstick, door personages die eruitzien als vleesgeworden actiefiguren. Zij krijgen tegelijkertijd meer ontwikkeling en achtergrond dan in de film, zoals Elsa die in haar innemende solo ‘Hoe gevaarlijk is een droom’ vertelt waarom ze zich terugtrekt uit het contact met haar zus. Daarnaast wil de voorstelling iets doen met Scandinavische folklore en (kerkelijke) koortjes. Net zoals bij de theaterbewerkingen van Beauty and the Beast en The Lion King resulteert dit in een soms gekke mix van poging tot volwassen realisme en bordkartonnen karikatuur.

Als je bereid bent daarin mee te gaan, kan je bij FROZEN heerlijk wegglijden in zoet spektakel. Vooral de speciale effecten en de videoprojecties zijn om te smullen – dit is theatermagie ten top. Alles komt tot een verwacht hoogtepunt in ‘Laat het los’, een van de meest extatische musicaltheatermomenten sinds Wicked’s ‘Defying gravity’. De vertolking ervan lijkt Van den Bosch met haar zalvende stem geen enkele moeite te kosten. Temidden van lichtflitsen, projecties en props die het toneel opschieten, bouwt ze minutieus op naar een verpletterende ontlading. Je wíl gewoon dat ze opstijgt, want eigenlijk vraagt de scène om nóg een tandje meer beweging, maar gelukkig tilt Van den Bosch het spektakel met haar performance eigenhandig naar een hoger plan.

Begrijpelijk dat ervoor gekozen is om dit nummer tot pauzefinale te bombarderen, want je komt er daarna onmogelijk overheen. De tweede akte van FROZEN biedt weliswaar de nodige productienummers, zoals de opening na de pauze ‘Hygge’ (er duidelijk met de haren bijgesleept). Verderop is er de, overigens erg leuke, Broadwaypastiche ‘Eentje om op te knappen’. De band tussen Anna en Elsa krijgt meer verdieping in hun duet ‘Jou verliezen’, in prettige vertaling van Erik van Muiswinkel. Er zijn wat anglicismen in de dialogen geslopen (‘Ik dééd het’ – ‘I did it’, ‘Hallo weer’- ‘hello again’), maar storender zijn de liedteksten uit de animatiefilm die zijn gebruikt. Die bevatten onbegrijpelijke, lelijke klemtoonfouten (een greep: ‘zullen wij een sneeuwpop maken’, ‘mijn ogen gaan open door jou’ en ‘dit lege verlate land is vanaf nu mijn koninkrijk’). Jammer dat Van Muiswinkel zijn vertaling van deze liedjes op last van Disney aan de wilgen hing, want zijn overige werk maakt nieuwsgierig naar wat hij van deze nummers had gemaakt.

Hoewel de verhaallijnen van FROZEN best wat aanknopingspunten bieden voor engagement en reflectie, bijvoorbeeld op een volk dat zich tegen je keert, is dat misschien wat veel gevraagd – daarvoor moet je toch naar Jesus Christ Superstar. Maar onder de oppervlakte kristalliseren mooie, haast ontroerende thema’s uit. De liefdeslijntjes in FROZEN zijn slechts ruis; deze musical gaat over de band tussen zussen, het wegstoppen van gevoelens en jezelf opofferen voor een ander. Die thema’s raken, en wel zozeer dat de schitterend getheatraliseerde daad van ware liefde, waarop luid en duidelijk wordt afgekoerst, in al haar verstilling net zo overrompelt als het uitgesproken spektakel van ‘Laat het los’. Even hoor je alleen de doffe stilte van vers gevallen sneeuw.

Foto: Johan Persson