De drukke gebaren en retoriek van de Duitse acteur Fabian Hinrichs doen misschien nog wel het meest denken aan die van een predikant. Des te meer omdat hij zich in zijn monoloog Die Zeit schlägt dich tot beklaagt over de mentaliteit van het moderne leven, waar de mens zijn tijd in eenzaamheid doorbrengt, zonder oog of oor voor de ander. Hinrichs steelt de show met een acteerstijl, die aanstekelijk is als altijd.

Na het weergaloze Ich schau dir in die Augen – vorig jaar nog te zien bij de opening van de Internationale Keuze (Rotterdamse Schouwburg) – zijn de verwachtingen hoog. Ich Schau dir in die Augen was een samenwerking met schrijver en regisseur René Pollesch in wiens ensceneringen Hinrichs vaker speelt. Ditmaal staat de acteur geheel op eigen benen, al laat hij zich wel vergezellen door vier muzikanten, die de band vormen op de achtergrond van het toneel.

In zijn nauwsluitende unitard bedrukt met onderhuidse spieren, lijkt Hinrichs zo weggelopen uit Bodies, The Exibition. Als een hopeloos verstedelijkte Tarzan slingert hij aan een touw en zwiert hij over de felgroene grasmat. Het schept een mooi contrast met de aanvankelijk vrij gedragen tekst waarmee de solo opent, delen uit Hölderins Tod des Empedokles. De Griekse natuurfilosoof Empedokles was zijn tijd vooruit als het gaat om de evolutieleer, maar had ook een enorm ego. Volgens de overlevering wierp hij zich in de krater van de Etna, omdat hij dacht onsterfelijk te zijn.

Hinrichs spreekt, zingt en schreeuwt, soms ondersteund door de muziek van de band. Sociaal-maatschappelijke theorieën transformeren in theatrale poëzie, die een stedelijke beschaving in ontbinding schetst. Tijdens korte intermezzo’s bespeelt Hinrichs als een goede stand-up comedian de welwillende zaal en becommentarieert hij vrolijk zijn eigen optreden, dat bij tijd en wijle redelijk afhankelijk blijkt van de souffleuse. Alle charmes worden uit de kast gehaald, hier en daar wordt iemand over de bol geaaid. Ondeugend, als een opgewonden kleine jongen struint hij over het toneel en schmiert hij, het is Hinrichs ten voeten uit.

Zo groots en meeslepend als ons leven lijkt in de pubertijd, zo teleurstellend kan het zijn als we eenmaal veertig zijn. In Die Zeit schlägt dich tot verhoudt Hinrichs zich tot de grote existentiële vragen van het leven. Maar in zijn tekst vindt de acteur dit keer minder diepgang. Daar waar de virtuoze centrifuge van Pollesch’ teksten de acteur in meerdere gedaantes liet transformeren, blijft Hinrichs eigen compilatie uiteindelijk steken in de wat belerende toon van een zielenherder. Als gezegd, de verwachtingen waren hoog, Die Zeit schlägt dich tot beklijft maar in mindere mate dan Hinrichs eerdere solowerk. De band is goed, maar ook wat braaf.