Wie de niet mis te verstane uitleg over de vulva toch niet helemaal heeft begrepen, doet dat alsnog na de snoeiharde grunt ‘Blut is gut!’ van LouLou Hameleers. Geen gitaren of andere akoestische instrumenten ditmaal, maar met elektronica én een dreigende theremin zet Club Gewalt een dampende show van ruim een half uur neer.

De mannen van het collectief (Robbert Klein en Amir Vahidi) zijn van het podium verbannen, Die Hexe is een voorstelling van Herr Hamsterfleisch, het radicaal eco-feministische alter ego van Club Gewalt. Centraal staat de vrouw die doet waar zij zelf zin in heeft, niet in een keurslijf geklemd wil worden en zeker niet wil voldoen aan het slanke schoonheidsideaal. De angst voor het vrouwelijke vet is eigenlijk angst voor vrouwenpower.

Waar die angst toe kan leiden, wordt geïllustreerd met de verhalen van Tryntjen, Lys en Entgen, alle drie vermoord omdat zij heksen zouden zijn. Ze staan symbool voor de tienduizenden vrouwen die alleen al in Europa tussen 1450 en 1750 werden geëxecuteerd wegens de aanklacht van hekserij. Met deze vrouwen identificeren LouLou Hameleers, Sanna Vrij, Gerty Van de Perre en Anne van de Wetering zich, in zowel epische rocknummers als ‘Die brennende Frau am Berg’ als geluidsexplosies als ‘Es ist Zeit’. Bijzonder fraai is de meer subtiele ode aan de oude vrouw La Loba. Nina Hagen is bij dit alles nooit ver weg, maar wel overgoten met een zware electrosuaus die in combinatie met het gehanteerde ‘Hamster-Deutsch’ als vanzelf ook Rammstein oproept.

Dat Duits wordt vermengd met de nodige Nederlandse woorden wekt regelmatig op de lachspieren. Gecombineerd met de terzijdes en de al te nadrukkelijk opgezochte publieksparticipatie krijgt Die Hexe zo ook een meer ironische ondertoon die de impact van de oprechte verontwaardiging afzwakt. Het helpt evenmin dat door de nog altijd geldende beperkingen het Boulevardpubliek muurvast zit op de stoeltjes in een kleine tent. De energie van het viertal is aanstekelijk, maar de vonk kan niet echt overslaan, terwijl Die Hexe ongetwijfeld meer tot haar recht komt bij een uitvoering in een bomvolle grote tent die het publiek bezweet en met nog na suizende oren verlaat.

Hopelijk kan dat volgend jaar, bijvoorbeeld op Lowlands, want Die Hexe gaat niet over heksen, maar over angst voor wat buiten de patriarchale norm valt. En dat vrouwen nog altijd anders beoordeeld worden dan mannen illustreerde Mark Rutte recent toen hij Sylvana Simons ‘Wat doet u geïrriteerd’ voor de voeten wierp. Na het zien van deze voorstelling begrijpt hij misschien beter wat écht geïrriteerd zijn inhoudt.

Foto: Kelly Alexandre