We zijn de rijen bieten en bleekselderij inmiddels voorbij gewandeld. Achter de kassen van een voormalige rozenkwekerij in het Noord-Hollandse Stompetoren, waar het nu geurt naar broeierig groen, ligt een uitgestrekt weiland. (meer…)
Met de groei van het internet en de komst van smartphones is het steeds makkelijker geworden om desinformatie te verspreiden. Voor elke claim valt een bron te vinden, of deze nu waar is of niet. Wat doet het met je wanneer je altijd gelijk kan hebben over hoe de wereld in elkaar steekt? Als we Femke Arnouts moeten geloven, belooft dit niet veel goeds.
Vanuit de verte komen twee mensen aangelopen (Femke Arnouts en Titus Muizelaar). Eenmaal aangekomen op een van de overwoekerde parkeerplekken van het brutalistisch kantorencomplex PEN-dorp moet het duo het dan toch toegeven: de bushalte is weg. Al die jaren stond hier bushalte de ‘Bolkevaart’. En nu, net als alle andere zekerheden in het leven, is bushalte de ‘Kolkewaard’ opgeheven. Een taxi pakken? Ben je helemaal mal? Taxichauffeurs zijn nazi’s!
De geestige opening van Deze plek bestaat niet zet gelijk de toon. Het komende uur worden we ondergedompeld in de wereld van mensen voor wie de werkelijkheid relatief is, de waarheid er niet enorm toe doet. De weggevallen controle in hun leven proberen ze terug te grijpen door zich te omringen met eensgezinden.
Muizelaar schittert als de boze Theo die nergens tevreden over kan zijn. De hele wereld heeft zich tegen hem gekeerd, iedereen heeft het op hem gemunt en alles is fout. Arnouts vormt een fijn contrast naast hem als iemand die de waarheid altijd in pacht denkt te hebben. Zij weet hoe de wereld in elkaar steekt omdat alles tegenwoordig gecategoriseerd en benoemd is. Heeft het een naam, dan bestaat het. Later worden zij vergezeld door een student criminologie (aangenaam ontregelend gespeeld door Daphne Masé) die in een poging te begrijpen hoe de wereld werkt volledig meegesleurd wordt in de holle, op los zand gestoelde praatjes van het duo.
De tekst, geschreven door Arnouts, is scherp in haar kleine observaties over hoe deze mensen naar de wereld kijken. Of de bushalte nu de Bolkevaart of de Kolkewaard heette doet er niet toe, het punt is dat er voorheen een bushalte stond en nu niet meer. Dit gebrek aan controle is een terugkerend thema in Deze plek bestaat niet en toont de tragiek die onder deze voortdurende verontwaardiging en wantrouwen schuilgaat. De wereld is te complex geworden om helemaal te kunnen vatten. De verschillende systemen waarin we geacht worden te opereren zijn onoverzichtelijk, de instanties waartoe we ons moeten verhouden van elke vorm van menselijkheid gestript. In hun optiek zijn we tot niets meer dan data en nummers gemaakt waarmee overheden en criminelen geld kunnen verdienen.
De satire komt goed tot zijn recht in de sobere regie van Lara van Hoof. Door het relatief statische spel blijft de focus op de drie mensen die voortdurend blijven worstelen met de complexiteit van het leven in de 21e eeuw en ook steeds meer moeite krijgen met zich tot elkaar verhouden. Helaas zakt de voorstelling in de tweede helft wat in. De tekst vlakt wat af en de climax met het rode wezen is wat illustratief. In vergelijking met de eerdere inkijkjes in hoe deze mensen in de samenleving staan, zijn de reacties van het trio vrij letterlijk en lieten mij zodoende wat onbevredigend achter.
Toch mag dit de pret van de voorstelling niet drukken. Met Deze plek bestaat niet brengen Arnouts en Van Hoof een hilarische satire over hoe maatschappelijke machteloosheid zich anno 2021 uit: vleesgeworden Twitterdiscussies tussen mensen die eigenlijk gewoon op zoek zijn naar iemand die ze serieus neemt en naar ze luistert.
Foto: Moon Saris
