De Maastrichtse Jennifer Romen was nog niet geboren toen de Amerikaanse choreograaf, ontwerper en componist Alwin Nikolaïs (1910-1993) aan het eind was van zijn enerverende loopbaan. Hij bedacht alles aan zijn visuele meesterwerken zelf: dans, licht, decor, kostuums, film- en diaprojecties. Mooi om te zien dat Romens eerste grote zaalvoorstelling, Delusion, eenzelfde magie ademt.

De jonge choreografe (27) betovert het publiek door te spelen met black light, illusies, maskerades, videowanden, filmprojecties, lichtschermen en acrobatische hiphopdans. Soms meen je één danser te zien met tien draaiende benen. Soms een dozijn halve lichamen die door de lucht golven. Net als Nikolaïs onderzoekt Romen alles wat met black light mogelijk is.

Met haar groep Oxygen (of ‘Wij zijn Oxygen’ zoals de crew en dansacademy zich ook noemt) maakt Romen nu een knallende entree in een groot aantal Nederlandse theaters. Internationaal danste ze zich zelf al in de kijker, vooral tijdens televisietalentenjachten zoals World of Dance in Amerika en Got Talent in Frankrijk. Ook battelde ze zich naar Europese kampioenstitels en won ze de World Dance Sport Games in Taiwan. Maar dat speelt zich af in een ander circuit dan een tournee langs theaterpodia.

Dat een groot publiek naar haar toegankelijke en overrompelende werk smacht, bleek tijdens het Theaterweekend in De Flint in Amersfoort. Jong, oud, tieners, moeders, vaders, vijftigers, senioren, iedereen deed na afloop ook nog enthousiast mee met de gezamenlijke cooling down die Romen als ervaren workshopgever uit haar mouw schudde.

Tijdens de driedelige voorstelling – Delusion bestaat uit drie kortere werken van 25 tot 30 minuten – valt op hoe Romen (die zelf niet mee danst) gewend is aan een naadloze interactie tussen dans, crew en decor. Ze opent met een solo waarin een danseres wordt belaagd door schaduwen op vijf lichtschermen. Handen, ellebogen en priemende vingers lijken haar steeds verder de grond in te boren. Ze probeert zich met de fysieke motoriek van korte schokjes (isolaties en freezes) te wapenen tegen negatieve zelfbeelden die als kreten over de schermen rollen (zoals angst, verwarring, domheid, falen). Duidelijk – iets te letterlijk zelfs – is hoe hier een opgroeiende tiener gebukt gaat onder de dwingende prestatiedruk van sociale media. Gelukkig groeit haar zelfvertrouwen bij iedere schaduw die ze van zich afdanst.

Deel twee is een knap getimed, betoverend figurenspel met black light en tot de kruin ingepakte lichamen. Doordat alleen delen van kostuums reflecteren lijkt soms een parade van eenbenige aliens voorbij te trekken, dan weer een school van achtpotige inktvissen langs te zwemmen. Gespleten persoonlijkheden wijken uiteen en ontwikkelen qua motoriek kubistische trekjes. Zo creëert Romen een innovatieve wereld van beweeglijke illusies, die door de groep van zeven dansers strak wordt uitgevoerd.

Het laatste deel begint met het vanuit de zaal overgooien van kleurige lichtballen, waarna de sportieve opening soepel overgaat in een flashy spel met onweer en bliksem op de grote videowand. Een intergalactische sterrenregen aan vuurballen en planeten staat op punt van ontploffen. Zijn het de acht dansers die dit ruimtelijk vuurwerk ontsteken? Of slaan de vonken van het doek over op de body’s? In ieder geval bespeelt Romen met Delusion zowel het podium als de zaal en weet ze een breed publiek van het pluche te krijgen. Met deze eerste dansshow vol glow in the dark nestelt ze zich tussen het werk van Alwin Nikolaïs, David Middendorp en Isabelle Beernaert in. Ruimte zat voor Romen; die gaat nog meer van zich laten horen.

Foto: Delusion