Het had een knalfuif moeten worden, daar in Orlovsky’s galerie in de tweede akte uit De Fledermaus van Johann Strauss junior, maar het feest in De/The/Die Fledermouse van Opera Zuid kwam helemaal niet op gang. Nergens niet. Ook niet in de overige twee aktes.

Aan goede bedoelingen geen gebrek, maar de uitwerking liet te wensen over. Regisseurs Miranda van Kralingen en Daniel van Klaveren staken de bijna antieke operette in een hip, eigentijds jasje. Wenen werd New York, van het Duitse libretto werd een nieuwe half Nederlandse, half Engelse vertaling gemaakt en tijdens het feest bij Orlovsky zingt een hip close-harmonybandje nummers van the Blues Brothers en the Beatles. De Weense jetset uit de tijd van Johann Strauss werd vervangen door carrière-yuppen uit onze tijd.

Waarom? Van Kralingen wil zo de operette een eigentijds gezicht geven, maar in wezen vervangt ze de ene truttigheid door de andere. Wat we zien is dezelfde oubolligheid in een nieuw jasje en ergens onderweg is het oorspronkelijke werk gesneuveld en is het kind met het badwater verdwenen. Juist het oorspronkelijke werk heeft zijn kwaliteiten al generaties lang bewezen.

De tendens om bij Opera Zuid elk werk standaard door Miranda van Kralingen op moderne wijze op te tuigen is een twijfelachtig artistiek criterium en leidt de laatste tijd voortdurend tot halfslachtige en geforceerde producties. Het gezelschap verdient respect voor het werken met jong operatalent en het heeft zich daar ook mee bewezen, maar uiteindelijk verwacht je van een operahuis dat de zangers, of ze nu jong zijn of niet, zwaar genoeg zijn voor hun rollen en dat is bij deze Fledermaus niet het geval.

Kim Savelsbergh heeft niet het bereik en het timbre dat nodig is voor de rol van Rosalinde, Willem de Vries (Eisenstein) bleek zowel vocaal als theatraal aan de stijve kant, Janneke Schaareman had te weinig volume en kracht voor haar Orlovsky en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het beste kwam bij Opera Zuid dan ook uit de bak, al vlogen de hoorns – ondanks de uitstekende leiding van Ivan Meylemans – regelmatig flink uit de bocht en moest je tussen alle muzikale rechtlijnigheid goed zoeken naar enige Weense zwier bij de Philharmonie Zuid-Nederland en het Zuidelijk Theaterkoor.

Foto: Morten de Boer