In Death by powerpoint, de nieuwe voorstelling van Golden Palace, presenteren zes kantoormedewerkers hun competenties. Of liever gezegd, hun gebrek daaraan. Zoals te verwachten van Golden Palace leidt dat tot een komisch geheel van goedbedoeld gestuntel en menselijk onvermogen. Een voorstelling waarop niets is aan te merken. En tegelijk is dat er dus op aan te merken.

Het welkomstwoord van Erik (Wim Bouwens) is zo doorspekt van managementtermen dat je al snel de draad kwijt raakt in zijn betoog. Het komt er in elk geval op neer dat in het kader van het ‘veranderingstraject’ van de organisatie zijn afdeling een presentatie heeft voorbereid over competenties. Babette (Monique Kuijpers) praat de onderdelen aan elkaar en en stelt de competenties van haar collega’s op de proef. Zo heeft Brenda (Dionne Verweij) moeite met vertrouwen en wordt daarom op een tafel gezet met de opdracht zich in de armen van haar collega’s te laten vallen. Stefan (Gerindo Kartadina) vindt het moeilijk om met de gemengde signalen van lichaamstaal om te gaan, zo demonstreert hij tijdens een vergadering. Olga (Kiki Jaski) stipt ‘authenticiteit’aan. Ze laat zichzelf niet zo makkelijk zien en doorbreekt dat nu door een lied te zingen. In de wereld van Golden Palace leidt de desinteresse van haar collega’s uiteraard tot een hysterische huilbui van Olga. En de problemen die Frits (Titus Boonstra) ondervindt met flexibliteit eindigt in een woede-uitbarsting na een werkplekken-stoelendans. Iedereen die ooit zin heeft gehad om zijn toetsenbord kapot te slaan op zijn bureau zal zich zeker herkennen in deze voorstelling.

Veel voorstellingen van Golden Palace beginnen vanuit een uitgangspunt dat zowel grappig als triest is. Zoals twee eenzame bakvissen in een feestwinkel (Het leven is een feest) of baliemedewerkers op een agressie-cursus (Balieleed). Maar hoe meer Golden Palace lijkt uit pakken, hoe meer nadruk komt te liggen op het spektakel en de slapstick. Zoals bij Rampentraining voor stewardessen en nu ook bij Death by powerpoint. Er is vooral veel komedie met rolkoffertjes en toetsenborden en in de structuur gaat de voorstelling van paniekaanval naar woede-uitbarsting. Daar valt zeer smakelijk bij te lachen, maar dat maakt zo’n voorstelling ook een beetje voor de hand liggend. Er wordt goed en vol vuur gespeeld, de vormgeving is tot in de puntjes verzorgd en de voorstelling is zo te zien met veel lol en liefde gemaakt. In die zin is er dus weinig aan te merken op de voorstelling. Maar tegelijkertijd geeft Death by powerpoint weinig ruimte voor de ontroering en de poëzie die Golden Palace ook in huis heeft. Wat ondergetekende betreft is dat eeuwig zonde.

Foto: Ben van Duin