Al sinds 2007 maakt Alexandra Broeder voorstellingen met kinderen en jongeren. Met haar nieuwste project slaat ze echter een nieuwe weg in. In De zone kruipt ze direct in de huid van de bezoeker, in de hoop dat deze bereid is de controle op te geven en terug te gaan naar de onbevangenheid van de kindertijd.

Op de bijna zwarte site van De zone start de ontmoeting al. Voordat een kaartje gekocht wordt, krijgt de bezoeker in witte graffiti-letters vragen op zich afgevuurd: Waarom wil je naar De zone en ben je wel klaar voor een bezoek aan een gebied dat je in contact brengt met jouw diepste intuïtie? De bezoeker mag ze beantwoorden met een ‘ja’ of een ‘nee’ of krijgt een multiplechoicevraag aangeboden. Een paar dagen later is het tijd voor de eerste van twee bezoeken aan De zone. Braaf volg ik de instructies op die me via een email zijn gestuurd.

De zone is een reis langs twee locaties met een onderbreking van een week. De eerste locatie ligt in de stad. Ik meld me bij een onbestemd gebouw waar op de vijfde verdieping een provisorische wachtkamer is ingericht. Naast me liggen twee boeken. Een gaat over alchemie, de ander over geografie, gevoel en wat plekken met ons doen. Nieuwsgierig blader ik in de boeken. Dan word ik opgehaald door een dame gekleed in een formeel beige tenue. Ze kijkt me lang en indringend aan zonder iets te zeggen en voert me dan door een lange gang naar een kamertje waar ik plaats moet nemen.

In het kamertje krijg ik een A4’tje aangereikt met informatie over De zone, een elektromagnetisch veld blijkbaar. Ik hoor onbestemde geluiden, mag een smerig drankje drinken en moet mijn telefoon afgeven. Een ondervraging volgt. Ik lig op een merkwaardig bed. Het is verwarrend. Theater en realiteit lopen door elkaar, omdat ik eerlijk antwoord probeer te geven op de tamelijk existentiële vragen die worden gesteld. Ik schrijf iets op een briefje dat ik moet meenemen naar mijn volgende bezoek.

Broeder zoekt in haar voorstellingen de confrontatie op en speelt graag met de gangbare codes, niet alleen tussen volwassenen en kinderen, maar ook tussen publiek en performer. Kinderen brachten volwassenen naar bed in Sweat dreams en volwassenen werden behandeld alsof ze kinderen waren in de voorstelling Candyland. In Mamma (NT Jong) zette ze begin dit jaar de moeder-dochterrelatie centraal in een radicale, rituele seance. Broeder schuwt de horror niet en ook dat is voelbaar in De zone. Maar in dit nieuwe project zoekt de theatermaakster naar een andersoortige ontmoeting. Een zorgvuldig uitgekiend spel verleidt de bezoeker tot een kijkje in het eigen brein. Performers zijn er wel degelijk, maar ze hebben een minder prominente rol. Enkelen van hen ontmoet je in levende lijve, zoals Hendrik die een intiem gesprek aangaat met de individuele bezoeker tijdens de tweede ontmoeting. Maar er zijn ook onzichtbare performers, ze mailen, bellen of smsen je of plaatsen berichten op Facebook.

Broeder doet een poging om in het onderbewustzijn van haar publiek te kruipen en grijpt alle moderne middelen aan. Ze komt akelig dichtbij. Op een afgelegen terrein confronteert De zone je tenslotte met de stemmen in jezelf. Het is een even verwarrende als ontluisterende ervaring. Nog lang echoën sommige vragen na.

Foto: Kamerich & Budwilowitz-EYES2