De Wondersokken van de Koningsdochter (12+)

Beeld je iets in waar je je over opwindt. Die opdracht krijgen we van Teddie Eendracht (Kiki van Deursen), anger management coach en middelpunt van de kerstmusical De Wondersokken van de Koningsdochter. Na een inmiddels twee uur durende voorstelling dat van de hak op de tak springt en waarin de ene flauwe grap na de ander is gemaakt, was een cursus anger management wel op zijn plek.

De Wondersokken van de Koningsdochter blijft namelijk zo warrig in de vertelling dat het pas tegen het eind duidelijk wordt waar dit verhaal echt over gaat. Wat staat hier op het spel? Is dit een Christmas Carol-achtige koortsdroom waarin de hoofdpersoon haar leven gaat beteren? Een traumaverwerking waarin ze in het reine komt met het verlies van haar vader? Of een opeenvolging van absurde situaties waarin de punchlines belangrijker zijn dan het grotere verhaal?

Wat we wel weten is dat Teddie en haar broer (Teun Donders) als kinderen een sprookje voorgelezen kregen over een prinses met wondersokken, die maar niet van kerstmis kon genieten omdat het hele volk boos is, en het aardmannetje moet vinden die dat op zijn geweten heeft. Als volwassen vrouw heeft Teddie haar werk gemaakt van het omgaan met boosheid, maar achter de schermen is ze niet bepaald aardig voor haar assistent en familie.

Haar eerste kerstdiner na het overlijden van haar vader gaat bijvoorbeeld helemaal mis: haar broer gaat met ruzie weg en de opdringerige buurman met een vies luchtje is ze liever kwijt dan rijk, al geeft hij haar wel een paar magische sokken cadeau. Als ze eenmaal de sokken aandoet, duiken er – net als in het sprookje dat haar vader voorlas – overal sprookjesfiguren op. Zo ontmoet ze een wolf die zich niet meer identificeert als boos, een goede fee die werkt in een bouwmarktketen en een grofgebekte kabouter die erop aandringt dat ze haar broer weer opzoekt.

Zit daar dan het conflict? De familiebanden die gelijmd moeten worden nu de vader er niet meer is? Niet echt: na een videospelletje is de strijdbijl alweer begraven. Het gemis van de vader is de meest voor de hand liggende rode draad in de musical, maar het script van de Bart van den Donker en de regie van Esther Habbema maken het niet invoelbaar. Van Deursen speelt Teddie zo uitvergroot, dat de paar gevoelige momenten die ze heeft niet landen. Het lied dat ze zingt over het gemis van haar vader eindigt met een onverwachte punchline en wordt zo ook een grap. Als we moeten lachen om dit lied, waarom zouden we dan emotioneel investeren in het personage?

Ook de andere personages komen er niet beter vanaf. De volkszanger André van de Boomfroger (Marcel Harteveld) wordt geholpen door Teddie nadat een incident met een fan hem doet vrezen dat hij ‘gecancelled’ gaat worden. Hij heeft zoveel problemen met het beheersen van zijn woede, dat hij eigenlijk de gehele voorstelling alleen maar boos is. Dat is leuk voor een scène, zo’n dik aangezette Jordanese volkszanger, net als dat Teddie prima werkt als zweverige mental coach die een toeschouwer uit de zaal plukt en er een sessie mee doet. Maar als leidende personages in een avondvullende voorstelling zijn ze te eendimensionaal.

Fake it Easy, de slogan die Teddy gebruikt om irritaties te negeren, was voor ondergetekende niet genoeg om de frustratie over deze voorstelling te vergeten. Niet omdat het script rammelt en er te weinig plot is voor een musical met twee aktes, maar omdat daar niet de focus op lijkt te liggen. De focus ligt op het leveren van zoveel mogelijk oneliners en grappen. Met minder joligheid en meer aandacht voor inhoud zou er zomaar een interessant verhaal kunnen ontstaan over het omgaan met verlies tijdens de feestdagen, maar daar De Wondersokken van de Koningsdochter is daar nog te plat voor.

Foto: Casper Koster