Maas theater en dans mengt graag met veel bravoure verschillende disciplines en theatervormen. In De wilde keuken voegt Moniek Merkx nog een element toe: smaak. Wat begint als een diner mondt via de voorstelling uit in een creatief college dat ook gestreamd wordt.

Centraal bij dit alles staat ons eten. Of meer precies: hoe we de verbinding met wat we eten zijn kwijtgeraakt met alle rampzalige gevolgen van dien. De reis naar de toekomst van ons voedsel begint daarom in de foyer, waar het publiek met koptelefoons op veilig achter glas kijkt naar de performers buiten. Maar daarna stappen we allemaal het Maaspodium uit en leren in een kort veldlesje biologie welke plantjes eetbaar zijn en welke juist giftig. En wordt een futuristisch beeld geschetst van wat allemaal mogelijk is: algen kweken op daken, kasjes aan elke flat.

Eenmaal weer in het gebouw mag iedereen plaatsnemen op lage strandstoelen, waardoor we als vanzelf gedwongen worden omhoog te kijken. We bevinden ons ondergronds, zijn zaadjes die nog moeten ontkiemen. Welke groente of fruitsoort willen we worden? Hoe zorgen we ervoor dat we niet weggespoeld worden? Deels live gefilmde videoprojecties, opzwepende muziek van Joop van Brakel, acrobatische dans en extravagante kostuums maken dit het boeiendste deel van de voorstelling.

In de volgende ruimte kijken we, gezeten op hoge krukken, naar een laatste avondmaal voor een spiegelwand. De symboliek is duidelijk: nu het zaadje eenmaal wortel heeft geschoten, kunnen we met ons eigen eetgedrag geconfronteerd worden en zijn klaar voor de boodschap dat vlees eten niet meer kan, al worden we wel op innemende wijze begeleid in het rouwproces door acteur Serge Hogenbirk. Dit deel is echter iets te lang en ook de (visuele) grappen zijn minder sterk.

Terug in de foyer wacht een smakelijke verrassing die je daadwerkelijk anders naar voedsel laat kijken én proeven. Maar echt belerend is De wilde keuken gelukkig nergens. Wat de voorstelling sterk maakt is niet alleen het mengen van dans, muziektheater en film, de voorstelling speelt nadrukkelijk ook met de rol en het perspectief van de toeschouwer – staan, onderuitgezakt zitten, rechtop zitten; louter ondergaan of actief deelnemen – en benut zeer behendig de ruimte voor en in het Maaspodium. Zelfs een wandeling door de gang wordt in deze theatrale rondreis met behulp van belichting en rookmachines een avontuur.

Foto: Kamerich & Budwilowitz