Geknotst wordt het publiek niet en wie hoopte dat er weer marshmallows de zaal in gemept worden, komt bedrogen uit. Er is immers weer veel mogelijk in de theaters, maar er zijn grenzen. En ook ditmaal is geen boomhut te zien. Wel stuiteren Christiaan Bloem, Chris Koopman en Olaf van der Ven weer als twee achtjarige ADHD’ers die hun medicatie zijn vergeten in de bewerking van het derde deel uit de populaire kinderboekenreeks van Andy Griffiths en Terry Denton.

Vier jaar geleden maakte Meneer Monster het hilarische en bij tijd en wijle volkomen absurde De waanzinnige boomhut van 13 verdiepingen. Die voorstelling begon met totale paniek omdat Andy en Terry het toneel betraden zonder een voorstelling te hebben gemaakt, tot grote wanhoop van toneelmeester Bob. Startpunt is ditmaal de mysterieuze verdwijning van hun uitgever Meneer Grootneus, die een vergeten verjaardag overschaduwt. De chaos en anarchie is er niet minder om.

Net als in het boek werd de vorige voorstelling uit het niets onderbroken voor een aflevering van de favoriete televisieserie van Andy en Terry. Maar opmerkelijk genoeg is Blaffy de Hond ditmaal afwezig. Grote blikvanger is het ingenieuze decor van Morgana Machado Marques, waarin de nieuwe toevoegingen van de boomhut verwerkt zijn: de Vermom-o-matic 5000, een opleidingsinstituut voor Ninja-slakken, een vliegende gebakken-ei-auto en een hypermodern detectivebureau met al even hypermoderne detective-apparatuur.

Opnieuw geldt voor deze voorstelling: alles is totale kul. En ook nu moeten Andy en Terry aan het eind van de voorstelling hoognodig een boek schrijven dat uitgever Meneer Grootneus eigenlijk gisteren al op zijn bureau had moeten hebben. De oplossing voor dit probleem is al even onmogelijk als alles in deze boomhut, maar wie van realisme houdt, heeft niets te zoeken in de boomhut. Vermakelijk is hoe het duo na alle knotsgekke avonturen in een pesterig net te lange scène terug naar huis reist en er alsnog een verjaardag wordt gevierd.

Foto: Sanne Peper