Zaten we in de nachtmerrie van bankier Volpone, in de herinnering van verteller Mosca of in het verhaal van Fred Delfgaauw? Met De verteller maakt theatermaker en poppenspeler Fred Delfgaauw een sprookjesachtige voorstelling waarin al die werelden door elkaar lijken te lopen.

Mosca kan de slaap niet vatten. De knecht van de steenrijke bankier Volpone wordt geplaagd door zijn geweten. Samen hebben zij een list uitgehaald met twee concollega-bankiers. Het spel dat zij inzetten met Volpone’s erfenis als inzet kent een noodlottige afloop. De moraal van het verhaal: niemand is zonder schuld.

De verteller, een boosaardig sprookje over opportunisme en hebzucht van Fred Delfgaauw is losjes gebaseerd op de satirische komedie Volpone van Ben Johnson, tijdgenoot van Shakespeare. Delfgaauw bewerkte dit verhaal tot een beeldende voorstelling waarin Mosca worstelt met zijn geweten. Courtisane Catherina (Ida van Dril) en haar zwijgende zusje Nanna (Mik van Goor) zijn de enige levenden in zijn buurt. De poppen zijn de geesten van de bankiers die hem uit zijn slaap houden. Ondertussen zingt de geest van Celia (Esmay Usmany), de geprostitueerde maagd, zich door die sprookjesachtige wereld heen.

Met De verteller toont Delfgaauw maar weer eens zijn vakmanschap. Niet alleen in het bespelen van de poppen, maar vooral ook in gebruik van zijn stem bij verschillende personages. Schijnbaar moeiteloos houdt hij een gesprek tussen drie personages op gang, zonder te hoeven inboeten aan vlotheid of helderheid. Daarnaast weet Delfgaauw een verhaal te vertellen met verschillende lagen die op ingenieuze wijze met elkaar verbonden zijn.

Alle vakmanschap ten spijt blijft De verteller wel wat aan de brave kant. Als verteller Mosca aan het eind van de voorstelling zijn boek dichtslaat, hebben we een mooi verhaal gezien met archetypische personages, belegen woordgrapjes en amusante knipogen naar de huidige bankencrisis. Het ‘boosaardige sprookje’ uit de ondertitel is in dit geval een vakkundig en vooral een lief sprookje.