De Uitnodiging

Ze stuurde hem een appje dat ze ondertekende met ‘Je Laura’. Wat hij terugappte was een groot oog, verder niets! Wat bedoelde hij daarmee? Waarom appte hij niet gewoon terug ‘Je Mark’?!  In haar nieuwe voorstelling De Uitnodiging brengt Laura van Dolron een ode aan de liefde en bindt ze de strijd aan met haar bindings-en verlatingsangst. Openhartig, grappig, intelligent en zó dichtbij dat het publiek met haar mee ademt.  

Na de voorstelling over haar scheiding Geen verhaal in 2021 waagde ze de sprong naar een nieuwe relatie. In het verlengde daarvan ontstond ook een nieuwe voorstelling waarin ze het leven via zichzelf onder de loep neemt. Mark, het onderwerp van haar liefde, zit in levende lijve in lotushouding op zijn eigen podium links van het toneel.

Zijn domein is bedekt met Zuid-Amerikaanse tapijten (hij houdt van reizen), een grote plant (hij houdt van de natuur), een skatebord (zo beweegt hij zich door de stad) en een thermoskan (hij weet dat ze thee nodig heeft om haar wanden te warmen). ‘Na twee keer getrouwd en gescheiden te zijn, wil hij niet meer trouwen’, vertelt Van Dolron. ‘Hij wil alleen nog vertrouwen en ik ben zijn vertrouweling.’

Mark zit erbij en voelt, denkt en beweegt mee met Van Dolrons monoloog, die eigenlijk een dialoog is met een meestal zwijgende tegenspeler. Het is ontwapenend hoe zij naast hem op het podium staat en de zaal meeneemt in al haar intieme, kwetsbare en soms gênante momenten. Haar spel lijkt ongefilterd en blijft zó dichtbij haarzelf dat je het haast geen acteren meer kunt noemen. Tegelijkertijd heeft ze een bewonderenswaardige techniek als het gaat om zintuiglijk spel en ontspannen ademend in het hier en nu blijven.

De voorstelling gaat erover hoe eng het is jezelf te laten zien. In haar vorige voorstelling Geen verhaal was ze ‘naar de tyfus’ en vond het publiek haar lief. Nu is ze ‘een soort van gelukkig’ en dat is riskant, dan vinden de mensen je al snel irritant. Maar omdat ze allebei een horrorscheiding achter de rug hebben, is er wel een gunfactor. Ze is gelukkig en dat brengt ook veel ellende naar boven: bindings- en verlatingsangst, verwarring, vertwijfeling en schuldgevoelens. Ze stapte dus de dansvloer op met een gebroken been en om opnieuw te leren dansen heeft ze veel leermeesters nodig. De een heeft magische handen, de ander is een ademcoach en samen met Mark ging ze naar een trauma-driedaagse, waar iedereen door de kartonnen muren kon meegenieten van hun nachtelijke ruzie.

In haar relaas over hun liefde maakt ze het universele heel persoonlijk en herkenbaar en omgekeerd weet ze de intiemste momenten dan weer naar algemeen geldende wijsheden te vertalen. Daar zitten mooie uitspraken tussen, zoals: ‘Volwassenen moeten gelukkig zijn zodat kinderen volwassen willen worden.’

Ondertussen is het alsof wij, haar publiek, de beste vrienden zijn van Mark en Laura, die ze betrekken bij hun meest intieme momenten. Zoals toen ze naakt op die rots zaten en wat hij toen bij haar deed, en zij bij hem. Het publiek neemt De Uitnodiging graag aan. Van Dolron weet het theater tot een plek te maken waar we elkaar in vertrouwen nemen en samen filosoferen over onszelf en het leven.

Foto: Moon Saris