De Nederlandse begroting is een aardappelveld, de bijdrage aan de podiumkunsten een frietje. Daar komt het op neer, in het bevlogen statement van Romana Vrede over het belang van kunst. Zij opent de double bill bij het Onafhankelijk Toneel in Rotterdam. Heb je als actrice geen inkomen meer na de bezuinigingen, dan is er een goed alternatief: word oplichter. Dat vak vraagt om grote acteerkwaliteiten. Tom Struyf stelt het gefascineerd vast in De Tatiana Aarons Experience, een sterke performance van bedrog en dubbele bodems.

Het hoofdpersonage van De Tatiana Aarons Experience heeft dezelfde naam als de theatermaker. In Lissabon ontmoet Tom Struyf een leuke, intelligente, aardige jonge vrouw. Ze studeert psychologie in Zuid-Afrika, is in Portugal voor een congres over cognitieve dissonantie,  haar bagage is zoekgeraakt op de luchthaven, ze is onaardig behandeld in haar hotel en kan niet bij haar geld. Dat is haar verhaal. Tom is gelukkig met de sprankelende ontmoeting en wil uiteraard meehelpen aan een oplossing. Hij leent haar zestig euro voor een taxi naar het vliegveld. Morgen, als alles weer in orde is, komt Tatiana het geld terugbrengen.

De jonge reiziger krijgt steeds meer signalen dat Tatiana een oplichtster en waarschijnlijk een junkie is, maar hij wil er niet aan. Met zijn mensenkennis is niks mis. Zo overtuigend kan iemand niet acteren, en híj kan het beoordelen. Dat verschijnsel heet cognitieve dissonantie: wat niet past bij jouw inzicht en overtuiging, elimineer je door interpretatie of ontkenning.

Struyf wil zijn ervaringen omzetten in theater en gaat met indrukwekkende volharding op zoek naar elk spoor dat hem dichter bij Tatiana kan brengen. Hij reist daarvoor zelfs terug naar Lissabon. Alle mailtjes, locaties, foto’s, filmpjes laat hij zien. Hoe meer hij nadenkt over het voorval, hoe reëler Tatiana voor hem wordt.

Zo werkt het bij de kijker ook: het persoonlijke verslag, nauwkeurig gedocumenteerd met laptop en beamer komt heel eerlijk en realistisch over. Om te beseffen dat een acteur hier een verhaal vertelt, moet je verder denken. Wie maakte bijvoorbeeld de filmpjes waarop Struyf zelf te zien is? Deze werkelijkheid is in scène gezet. De Tatiana Aarons Experience is een slim gebouwd spiegelpaleis waarin vorm en inhoud elkaar versterken.

Struyf vertelt zijn verhaal goed, innemend en sympathiek. Zo pakt ook hij zijn publiek in. We kunnen nog veel plezier van hem hebben. Als bezuinigingen zijn leven als theatermaker niet in de weg staan, natuurlijk.