Een prentenboek komt tot leven, in de inventieve eenvoud van tu’tu van Theater Stap. Drie vriendelijke buurmannen delen hun gazonnetje en daarmee hun leven en routine. Elk heeft zo zijn eigen gewoontes, die regelmatig samenvallen met die van de andere twee. Schipperend tussen gezellig samen en lekker alleen trekken de dagen zo onherroepelijk voorbij. (meer…)
In De paplepel brengt de familie Zandvliet in drie kwartier een keur aan eigen kinderliedjes over onderwerpen uit de leefwereld van de jonge doelgroep: boerderijdieren, knuffelberen en aardappelpuree passeren vrolijk de revue. Daaromheen brengt deze muzikale familie een aantal mooie, verrassende instrumentale nummers. Het is jammer dat de theatrale elementen de kwaliteit van de muziek ondermijnen.
Allereerst: De Familie Zandvliet had gewoon een muziekprogramma moeten maken. Op muzikaal vlak is de voorstelling aanstekelijk, verrassend en op niveau. De kinderen beleven er duidelijk plezier aan. De liedteksten zijn weliswaar erg hapklaar, maar spreken het jonge publiek erg aan. De instrumentale nummers doen ondertussen een fijn beroep op de fantasie. Die afwisseling tussen uitbundigheid en ingetogenheid is prettig en een verdienste voor de makers.
Maar het theatrale jasje dat De paplepel krampachtig krijgt aangemeten, past werkelijk van geen kanten. En dat terwijl zeker de ouders – Jos Zandvliet en Septimia Kuhlmann hebben beiden hun wortels in Dogtroep – daar toch wel degelijk verstand van (moeten) hebben.
Niet alleen voegen de theatrale elementen werkelijk niets toe, ze zitten de kwaliteit van de muziek danig in de weg. Bijvoorbeeld als dochter Tula tijdens een ingetogen nummer over haar verloren knuffel halfslachtig daarnaar op zoek gaat, ten koste van de focus en verstaanbaarheid – en daarmee van de concentratie van het publiek.
De mini-scènetjes die als bruggetjes tussen de nummers fungeren zijn zo willekeurig, rommelig en ongeïnteresseerd ingezet, dat het lijkt alsof ze eigenlijk voor een bonte avond binnen de familiekring waren bedoeld en daar vervolgens niet meer aan is geschaafd. Hetzelfde geldt voor decor, rekwisieten en dans: het houtjetouwtje knutselgehalte hiervan heeft in deze context niets charmants, maar iets gemakzuchtigs. Nietszeggende danspasjes in een in elkaar geflanst kippenkostuum en onnodige huppeltjes ontsieren de muziek.
Musiceren is een vak – en dat beheersen ze uitstekend. Maar theatermaken, ongeacht de leeftijd van het publiek, is dat zeker ook. Maar daar lijkt deze vrolijke familie voor het gemak even aan voorbijgegaan te zijn.
Ik vond het een hele speelse muzikale voorstelling, waar ik enorm van genoten heb. Toegankelijk voor verschillende generaties. Het dak ging eraf!
Ik heb erg genoten van de voorstelling met De Paplepel. Zowel de muziek als theatrale elementen waren erg herkenbaar voor de leef- en werkstijl die ik de afgelopen twee/drie decennia van de familie heb gezien. De voorstelling gaf een goed kijkje in hoe de paplepel de drie kinderen heeft gevormd. Ik vind een beetje kinderachtig om het door de ‘narrow’ toneellenzen van een toneeljurylid te bekijken en beoordelen.
Wij hebben erg genoten van de voorstelling. Mijn zoontje van 3 kon er niet stil bij blijven zitten omdat hij zo mee ging met de muziek en de theaterstukjes. Daarnaast gaf het ook een leuk kijkje in het leven van de familie Zandvliet!
Als je de voorstelling ingaat met de verwachting dat je een theatervoorstelling gaat bekijken, dan is het misschien lastig om ervan te genieten. Het theatrale jasje waar de recensent over spreekt, is namelijk veel te krap voor wat de familie Zandvliet neerzet! Wij gingen de voorstelling in zonder theaterrecensentenbril op en hebben ontzettend genoten. De muziek swingt en de verhalen ontroeren. Voor jong en oud is deze voorstelling echt een verrassing, eentje waar geen labels voor zijn!
Misschien ben ik als lid van de familie Zandvliet bevooroordeeld, maar ik herken me totaal niet in de beschrijving van Sander. Fijn dat ook hij genoten heeft van de muziek, maar ik vond de theatrale elementen beslist iets toevoegen. En bij dat lied van Tula raakte het publiek (en ook ikzelf) eerder ontroerd dan ongeconcentreerd!
Theater is voor mij goed als het iets met je doet; het zet je aan het denken, raakt een gevoelige snaar of je wordt er vrolijk van. Ik heb de try-out gezien én de voorstelling op Tweetakt. Ik heb dagen met een lach van oor tot oor gelopen door de liedjes, de energie en de verhalen van Tula, Ko, Dirk, Septimia en Jos en wilde alleen maar meer. Dit zijn helden en weten heel goed hoe ze een mooi stuk moeten maken en opbouwen. Hulde aan Zandvliet!
Ik heb de voorstelling bezocht met mijn twee kinderen en schoonvader. De jongste 6 en de oudste 73 jaar. Deze voorstelling is echt een parel voor elke leeftijd.
De muziek is hoogwaardig! Dat is ook niet gek als je weet dat er top muzikanten op het podium staan. Inderdaad Dogtroepleden maar ook jonge muzikanten die spelen op bijna alle festivals in Europa en op podia staan zoals het Carre en Paradiso.
Het decor was daarnaast prachtig. Het gaf je het gevoel dat je echt bij de familie op bezoek was. Heel intiem en warm.
Toen begon Tula het beertje te zoeken, mijn dochter zocht echt wanhopig mee. Wat was ze blij dat beertje er weer was. De bloem die plots ging groeien verwonderde mijn zoon zo dat hij het thuis nog dagen heeft geprobeerd en de visjes van wortel bracht mijn schoonvader zo aan het lachen dat de lach nog dagen bleef zitten.
Dus bij deze HEEL ERG BEDANKT VOOR DE PRACHT VOORSTELLING!
Paplepel is een prachtige kleine kwetsbare voorstelling die op nonchalant speelse wijze duidelijk maakt hoe ingewikkeld het is om een gezin met creatieve geesten bij elkaar te houden.
De muziek speelt daarin de hoofdrol.
Niet alleen een must voor muzikaal geïnteresseerden maar ook voor mensen die geïnteresseerd zijn in systemisch werk.
Je ziet hoe de familie elkaar onderling respecteert en hoe dat respect veroverd wordt.
Ook ik heb de voorstelling met ongelofelijk plezier gezien en beluisterd. De minuscule toneelbril waar doorheen de recensent de voorstelling bekijkt doet totaal geen recht aan de bijzonderheid van de Paplepel: het prachtig van muziek voorziene verhaal van een unieke familie met roots in de hemelbestormende Dogtroep en met toppers in de hedendaagse muziekscene (Ko en Dirk spelen in Jungle by Night en Gallowstreet) en een ontroerende hoofdrol voor de relevatie van deze voorstelling: Tula.
Meer van deze familie!!!
Ik heb de voorstelling paplepel gezien op tweetakt festival en ik vond het leuk, speels en muzikaal opgezet waarbij veel te kijken, luisteren en genieten valt door het publiek van alle leeftijden. Het is zo bijzonder om het hele gezin bestaande uit allemaal creatieve mensen met elkaar te zien spelen. Een geslaagde voorstelling van deze bijzondere muziek familie!!!