‘People aspire to own real estate. We are what we buy ourselves. The apartment you choose will ease your existential‘, horen we Ramsey Nasr op voice-over zeggen. Op het toneel zien we een massieve vierkante box in de lucht zweven. Danser Simon Bus betreedt het verlichte vierkant onder de box. Zijn appartement? De voice-over gaat van het Engels over in het Nederlands en beschrijft de banaliteiten van het leven van zijn buren, die Bus vanuit zijn appartement observeert. De danser loopt afwisselend nonchalant in de ruimte om vervolgens al zwaardvechtend iets onzichtbaars aan te vallen.

Zo opent De Panter, een voorstelling van choreografe Dunja Jocic. De Panter wordt vertoond in het kader van het CaDance festival van productiehuis Korzo, dat dit jaar volledig online plaatsvindt. De van oorsprong Servische choreografe nam het kwetsbare individu in een door technologie gedomineerde samenleving als uitgangspunt. Een man betrekt een nieuw appartement dat is uitgerust met de nieuwste snufjes. Langzaam drijft zijn bestaan in de greep van technologie hem tot waanzin en probeert hij aan zijn vervreemding te ontsnappen.

Wanneer de muziek verandert, mysterieuzer wordt, onheilspellender, verandert er ook iets in danser Simon Bus. Hij lijkt meer op zijn hoede, lijkt zich beklemd te voelen. De spanning is duidelijk voelbaar. ‘Opnieuw realiseer ik mij dat mij iets dwars zit. Angst groeit als bedreigingen schaars zijn. Angst vindt zijn weg.’ Danseres Ornella Dufay-Miralles beweegt zich als een wormachtig wezen al schokkend de ruimte in. Bus zit op een bankje en kijkt onverstoorbaar, doch met een angstige blik, voor zich uit.

Spoedig verschijnt er nog een derde danser, Lukas Karvelis. Terwijl de twee dansers om hem heen zwieren, zit Bus nog altijd in zijn eigen bubbel op het bankje. Wie zijn deze dansers? Buren? Geesten van het appartement? Gefantaseerde personages?

De verhaallijn is belangrijk in De Panter. Jocic geeft met teksten van Barbi Markovic richting aan het stuk. Het appartement is als een virtueel lichaam dat de jongen die er woont volledig opslokt. Alsof hij geüpload is in een andere entiteit, bijna als in het lichaam van iemand anders.

Toch laten het bewegingsmateriaal en de voice-over genoeg ruimte voor eigen interpretaties. Jocic creëerde de voostelling nog voordat onze samenleving in de ban was van het coronavirus, onwetend dat de choreografie hierdoor een nieuwe lading zou krijgen. In deze tijd waarin ons appartement niet alleen onze slaapplaats, maar ook onze werkplek, dansstudio en theater is, kunnen we ons beter dan ooit voorstellen hoe dingen binnenshuis je kunnen teisteren.

Langzaam zien we hoe danser Bus gekker wordt, angstiger. Jocic’ bewegingstaal kent scherpe, geaccentueerde bewegingen, afgewisseld met het organisch bewegen van de ruggengraat. Het zijn de bijna elektrische bewegingen, veel meer nog dan de expressie, die gekte uitdrukken. Duetten en solo’s wisselen af met stukken waarin alle drie de dansers op het toneel staan. Het blijft in het ongewisse wie de andere danser en danseres precies zijn.

Het mysterie wordt groter doordat het beeld regelmatig te donker is. Bewegingen van de dansers vallen weg, het is op deze momenten opeens weer duidelijk dat ik de voorstelling op beeld bekijk. Cinematisch had het interessanter kunnen zijn. De kostuums en de setting zijn simpel, wat live in het theater meer recht zou doen aan het stuk. Richting het einde van de voorstelling komt de danseres close-up in beeld. Dit is een verademing, want de details van de bewegingen en de expressie zijn nu duidelijk zichtbaar.

‘Ik word nog steeds bang als ik ze zie’, klinkt het vanuit het scherm. Danser Bus besluit de confrontatie met de twee andere personages aan te gaan. De gekte neemt toe. Hij kruipt over de vloer om uiteindelijk als een bezetene te liggen schokken. Dan ligt hij levenloos op de grond, terwijl de andere dansers als panters om hem heen sluipen. Na een tijdje blijft hij alleen achter, alleen in zijn appartement. Hij staat weer op zijn voeten, herrezen uit het donkerste deel van zijn angst. Het beginbeeld herhaalt zich. Bus loopt nonchalant rond om vervolgens al zwaardvechtend iets onzichtbaars aan te vallen. Het is onvermijdelijk dat als je in dit appartement een tijdje woont, alles zichzelf herhaalt, om vervolgens een volgende eigenaar hetzelfde te laten overkomen.

Foto: Marinus Groothof