In het satirische De managers werpen de leden van collectief La Isla Bonita een blik op de sociale codes en machtsspelletjes binnen de vergadercultuur – met inhoudelijk mager resultaat.
Op het uiteinde van de pier wordt het uitzicht op het IJ en de ‘skyline’ (ha ha ha) van Amsterdam ontsierd door een lelijk blok vergadertafels. Het is een sterke scenografische openingsstatement: zelfs hier, in de open lucht, laat de verderfelijke macht van mannen en vrouwen in maatpakken zich gelden.
De managers van theatercollectief La Isla Bonita had meer van dat soort scherpe beelden kunnen gebruiken. De voorstelling zelf is een losse verzameling sketches en dansjes rond het thema managers en macht die veel te veel aan de oppervlakte blijft hangen. Makers en spelers Lisa Schamlé, Mirthe Labree, Luit Bakker en Milou van Duijnhoven spelen de vier movers and shakers in maatpakken met veel plezier maar weten in hun materiaal maar zelden een diepere laag aan te boren dan het meest voor de hand liggende commentaar rond het thema leiderschap en macht.
Het gebrek aan interessant materiaal leidt tot een sterk gevoel van herhaling. Niet alleen worden de meeste scènes te lang uitgesponnen zonder voldoende ontwikkeling, ook vallen de makers te vaak terug op hun centrale visuele metafoor: kolderieke dansjes waarin de managers op stokpaardjes een dressuurchoreografie doorlopen. De minimale variaties op dit uitgangspunt slagen er niet in om deze repetitieve scènes een extra laag mee te geven.
Twee keer bereikt De managers een soort vervreemding die de voorstelling even wat mysterieuzer en spannender maakt. Een anekdote van Schamlé over een collega die haar maar bleef filmen tijdens een presentatie raakt vanwege haar passief-agressieve vertelmanier aan de opgekropte woede die in kantoorinteracties kan ontstaan. En aan het slot verzeilt Van Duijnhoven na een rollenspel in een apathische seksuele geweldstrip die op beklemmende wijze de sociopathie van corporate decision making blootlegt.
Het vermoeden rijst dat De managers in de geplande zaalversie beter tot zijn recht zal komen. De dreigende geluidseffecten en duistere apotheose lijken te mikken op een claustrofobische ervaring die in de open lucht eenvoudigweg vervliegt, waardoor de eindeloze kolder plat slaat. Dan nog voelt De managers toch vooral als een montagevoorstelling die een kleine hoeveelheid sterk materiaal tot een avondvullende voorstelling probeert uit te rekken.
Foto: Bas de Brouwer
